‘Een ziekenhuisclown moet niet de show stelen’
Lachsalvo’s. Geen fel geschminkte gezichten, wel rode neuzen en veel De Mediclowns zochten tijdens een bootcamp naar nieuw talent.
‘Maak wat geluid, Ludo. Dan weten we dat we aan het drukken zijn. En hebben we onze broek al naar omlaag ge daan?’ Angela Castro (52) zat gis teren op haar hurken in een voor malig fietscafé in Wellen, bij Has selt, en scheurde denkbeeldige vellen van een rol toiletpapier. Voor haar zaten een vrouw en een man in dezelfde houding, want het was een oefening in mime en in ‘spiegelen’. Naast hen reden twee mannen in een denkbeeldige auto en peuterde een andere in zijn rode neus.
De Mediclowns zochten afgelopen weekend naar nieuwe krachten en deden dat met een heuse bootcamp. Vandaag zijn ze met z’n negenen, en bezoeken ze wekelijks kinderen in negen ziekenhuizen. Maar dat volstaat niet meer. Palliatieve patiëntjes, die meestal tegen kanker vechten, verblijven almaar vaker thuis en niet in een
‘Je rol als clown beschermt je. Maar hier is niemand die de dood van een van zijn patiëntjes niet met zich meedraagt’
(links) kreeg als bijnaam Paillet, naar de versieringen op haar muts. Fel geschminkte gezichten schrikken af. De en kleurrijke kleren volstaan. ziekenhuis. De vraag naar huisbezoeken neemt toe.
Vrijdagavond hadden zich dertien kandidaten gemeld en ze werden zaterdag op de rooster gelegd. Dat ging er bijwijlen zwaar aan toe. ‘Kinderen zijn bloedeerlijk en zeggen het pal in je gezicht als ze je stom of saai vinden. Daar moeten nieuwe clowns dus tegen kunnen’, zegt Wesley Koot (40), die als clown Wubbe zeven jaar ervaring heeft.
EDDY SMITS Coördinator Mediclowns
Uit het raam springen
De vier meest geschikte kandidaten – allemaal vrouwen – mogen als ziekenhuisclown aan de slag. Zij kregen gisteren opleiding van enkele ervaren rotten in het vak. De belangrijkste les die ze daarbij meekregen: hang vooral niet de entertainer uit.
Vroeger deden de Mediclowns een beroep op mensen met ervaring als clown op kinderfeestjes of op kampen. Daar kwamen ze ‘heel bewust’ op terug. ‘Er is een enorm verschil tussen een gezond en een ziek kind’, zegt coördinator Eddy Smits. ‘Die laatsten willen niet kij ken naar een clown die zichzelf in het middelpunt van de belangstel ling plaatst. Zij willen zelf het spel leiden. Een ziekenhuisclown moet niet de show stelen, maar het kind zelf centraal zetten.’
Hier vind je daarom geen fel geschminkte gezichten, ‘want die schrikken af ’. De sobere rode neus en kleurrijke kleren volstaan. En de mediclown zegt altijd ‘ja’, wat een kind ook wil. ‘Hij is de baas, hij heeft de controle.’ Ook als hij of zij aan de clown vraagt om uit het raam te springen. ‘Al mag je er dan wel een grappige draai aan geven en van een stoel of het bed sprin gen’, zegt Smits.
Volg je hart
Nieuwkomer en boekhoudster Nathalie Dejace (41), alias Paillet, leerde ‘om vooral niet te veel na te denken’. ‘In onze opvoeding krij gen we allemaal te horen dat we de heersende normen moeten res pecteren, dat we ons moeten gedragen. Wel, voor een clown geldt precies het tegenovergestelde. Gewoon dóén! Spontaan, ja, zelfs naïef zijn. Je hart volgen.’
Angela Castro was dertig jaar in een reisbureau aan de slag. Nu draagt ze een rode neus en een rode strik. ‘Als kind zei mijn vader al: “Jij moet clown worden”. Maar het kwam er nooit van. Tot ik een moeilijke periode doormaakte, alles eens op een rijtje zette en me afvroeg wat ik nu eigenlijk echt
wou doen. Ik heb zelf een ziek kind gehad, dat op zo’n kale ziekenhuiskamer lag. Als je het die ruimte en zijn ziekte kunt doen vergeten, het kind kunt laten glimlachen, al is het slechts een paar minuten, dat is toch het mooiste wat er bestaat?’
Persoonlijke band
Maar er is een keerzijde. Want wie zich door het hart laat leiden, is kwetsbaar. Mediclowns zag vrijwilligers afhaken onder het emotionele gewicht van het wekelijkse optreden voor kinderen die op hun sterfbed liggen. Zeker nu zij vaker aan huis gaan. ‘Je komt dan in de persoonlijke sfeer en bouwt een band op met de hele familie’, zegt Smits. ‘In negen van de tien gevallen gaan wij ook naar de begrafenis. Je rol als clown en de naïviteit die daar bij hoort, beschermen je. Ze vormen een buffer. Maar hier is niemand die de dood van een van zijn patiëntjes niet met zich meedraagt.’
‘Een kind laten glimlachen en even zijn ziekte doen vergeten, dat is het mooiste wat er bestaat’
ANGELA CASTRO