‘Ik geloof niet dat soldaten op ons gaan schieten’
Een karavaan van zo’n 7.000 migranten uit MiddenAmerika is nog steeds op weg naar de VS. In MexicoStad kan ze even op adem komen. ‘Asiel voor mij en mijn zoontje, daar hoop ik op.’
Op hun tocht naar de VS hebben sommige migranten uit MiddenAmerika
Bebloede voeten met blaren, afgebroken teennagels en verzwikte enkels. Achter een rij ziekenwagens op het voormalig olympisch sportstadium in MexicoStad staan mannen, vrouwen en kinderen om zich na een lange tocht van ongeveer 1.600 kilometer te laten behandelen door artsen en verpleegsters. ‘Jullie komen allemaal aan de beurt, niet voordringen’, roept een verpleger in een wit shirt met een groot rood kruis.
De naar schatting 7.000, voornamelijk Hondurese, migranten zijn al ruim drie weken op weg naar de VS. Te voet en liftend in bussen en vrachtwagens trekt de zogenoemde migrantenkaravaan door Honduras, Guatemala en nu Mexico, waar ze is aangekomen in MexicoStad. De mensen zijn uitgeput neergestreken in het immense sportstadion dat door de Mexicaanse overheid is ingericht als vluchtelingenkamp.
De migranten bivakkeren op het terrein in kleine tenten, families met kinderen zijn ondergebracht in grotere tentenkampen. Er zijn dokters en tandartsposten, er wordt juridische bijstand verleend en na de zware reis kunnen de mensen eindelijk weer douchen, kleding wassen, goed eten en drinken en vooral uitrusten.
Asiel in VS
‘We krijgen alle aandacht. We komen hier echt op adem’, zegt Eyer Mancia terwijl hij samen met zijn zoontje Ezequiel (6) geniet van een grote pizza. Hier, in de familietent, liggen een paar honderd ouders met hun kinderen op dekens en matrassen op de grond. ‘Ik hoop dat ik werk vind in Amerika als technicus en dat Ezequiel naar school kan’, zegt Mancia. Hij reist alleen met zijn zoontje en heeft straks een afspraak met een jurist die helpt met asielaanvragen.
Verderop ligt de Hondurese Gislaine Cruz, omringd door haar drie kinderen. Ze is op de vlucht voor het bendegeweld van de gewelddadige groepering Mara Salvatrucha, die in de wijk waar ze woonde aan de macht is en bewoners zoals Cruz afperst. ‘We moeten even wennen aan de kou in deze stad, ’s avonds is het maar 10 graden. Maar dat we zo ver zijn gekomen op onze tocht en zoveel steun krijgen van de Mexicanen is hartverwarmend, zegt ze en ze legt haar baby van nog geen jaar aan de borst.
Armando Quintero, de lokale burgemeester van het stadsdeel in MexicoStad, waarschuwde vorige week dat het sportcomplex aan zijn limiet zit. Voor de 3.000 mi en dat laat sporen na. granten, die in twee andere karavanen ook nog onderweg zijn richting de Mexicaanse hoofdstad, moet een andere oplossing komen. ‘Met zoveel mensen kunnen er ziektes, infecties en epidemieën uitbreken’, aldus de burgemeester. Mensen dragen al mondkapjes om zich te beschermen tegen virussen.
Ontspannen sfeer
Op het terrein danst een groepje op swingende reggaeton en salsa. Een stel mannen is met elkaar aan het boksen, een jongen drukt zich op tussen de strepen van de atletiekbaan. Op het sportterrein is de sfeer een stuk meer ontspannen dan toen de karavaan onderweg was. De mensen komen tot rust en zijn opgewekt. ‘We hebben urenlang op elkaar gezeten in propvolle bussen en vrachtwagens en hebben wekenlang slecht geslapen. Het is fijn om nu weer te kunnen bewegen’, zegt de jongen vrolijk en hij doet nog wat buikspieroefeningen.
Vrijwilligers sjouwen met speelgoed. Een geschminkte clown maakt kinderen aan het lachen. Volgens VNkinderorganisatie Unicef bevinden zich naar schatting 2.300 kinderen in de karavaan, onder wie een groot aan tal baby’s. De organisatie reist met drie tot vier hulpverleners permanent mee in de karavaan en heeft een mobiel loket opgezet met kinderartsen en psychologen.
Leger aan grens
‘Veel kinderen zijn ziek geworden’, zegt Rocío Nuñes van Unicef terwijl ze over het terrein loopt en een moeder de weg naar een speciale wasgelegenheid voor families met kinderen wijst. ‘Ze hebben pijn aan hun voetjes, last van diarree en een aantal kinderen is hier opgenomen in het ziekenhuis. We maken ons grote zorgen over het welzijn van deze kinderen. Ze zijn al getraumatiseerd door wat ze hebben meegemaakt met het bendegeweld in hun landen en dan ook nog deze uitputtende tocht.
De karavaan is ondertussen weer op gang gekomen en op weg naar Tijuana, in het meest noordwestelijke puntje van Mexico, aan de grens met San Diego. Wat verwacht Eyer Mancia straks aan te treffen bij de grens, waar de Amerikaanse president Donald Trump vanwege de karavaan het leger heeft gemobiliseerd? ‘Er is zoveel gedreigd door Trump, maar ik geloof niet dat soldaten het vuur gaan openen op ons. Asiel voor mij en mijn zoontje, daar hoop ik op.’
‘De kinderen zijn al getraumatiseerd door het bendegeweld in hun land en dan nog eens deze uitputtende tocht’
ROCÍO NUÑES Unicef