De slechte opvoering van Lauryn Hill
Lauryn Hill kwam goedgemutst op, maar dat sloeg snel om. Lauryn Hill ¨¨èèè
Het was bijna half elf toen Lauryn Hill (43) zondagavond het podium betrad. In het reggaemilieu waar ze altijd graag heeft rondgehangen, mag dat misschien normaal zijn, in Vorst Nationaal kom je daar niet zomaar mee weg. Wij hadden ons in de uren (!) vooraf nochtans niet verveeld. Hill had liefst vier support acts meegebracht. Het djduo Shabazz Palaces worstelde nog met de klank, maar daarna kregen we zowaar de fantastische Digable Planets voorgeschoteld, hier minder bekend maar zonder twijfel een van de meest vernieuwende hiphopgroepen uit het begin van de jaren 90. Twee jaar geleden gaven ze nog een schitterend concert in de VK. In Vorst mocht de band (bas, drums, gitaar, dj en drie rappers) maar drie nummers spelen, en die klonken beter dan het samenspel van Lauryn Hills muzikanten, in een gelijkaardige bezetting.
Terwijl op de grote schermen kunstzinnige beelden verschenen van enkele AfroAmerikaanse fotografen, probeerde DJ Reborn een feestje te bouwen met een vette selectie van hiphop en dancehall. Maar het lelijke zaallicht brandde nog en alleen de voorste rijen had den er zin in. En de catering ook natuurlijk, want die deed op deze langgerekte avond gouden zaken.
Toen de vierde act haar opwachting maakte, een vrouwelijke rapper, voelde je al de toenemende on vrede in de zaal. ‘Are you ready for the queen?’ Het was de zoveelste keer dat het ons gevraagd werd. ‘It’s a long way from the dressing room!’ Was dat een grapje?
Geluidsbrij
Hills concert begon met klasgeluiden, net zoals de sublieme plaat die ze twintig jaar geleden maakte – de aanleiding van deze verjaardagstournee. Op het grote scherm achter het podium werden geënsceneerde beelden vermengd met oude homevideo’s. Op het podium stonden vijf muzikanten, onder wie een trompettist, drie zangeressen en een rapper. Lauryn Hill zelf zag er stralend uit, met een breed uitwaaierende rok, roze hemd en ron de zwarte hoed. Het lelijke bommajack trok ze gelukkig snel uit.
Hill stond ook vocaal op scherp. In de opener (ook op plaat) ‘Lost ones’ zong en rapte ze superieur, met een vol, dominant stembereik. Alle ingrediënten leken aanwezig voor een memorabele show. Alleen met de klank wilde het nog niet zo goed vlotten, maar dat zijn we gewoon in Vorst. De band wilde geen getrouwe weergave van de plaat neerzetten, ook al was dat misschien wat veel fans verwacht had den. Het ging allemaal wat sneller, wat minder gelaagd, en dus ook minder subtiel. Tweede nummer: ‘Everything is everything’.
‘Superstar’ werd opgesmukt met een film en fotocompilatie van zwarte muziekhelden, van Bob Marley tot Minnie Ripperton. Het trage, weemoedige ‘When it hurts so bad’ ging verloren in de geluidsbrij die ook Lauryn Hill parten speelde. Ze bleef maar foeteren op de technicus, wat de sfeer en de flow van het concert niet echt ten goede kwam – voor zover daar al sprake van was. Het leek alsof het nog allemaal goed en wel moest beginnen.
Vierde nummer: ‘Final hour’. Lauryn Hill zei dat het tijd was voor verandering, voor meer liefde en vertrouwen. Applaus. ‘Forgive them father’, met beeld van politiegeweld in Amerika, dreef op een onsamenhangend ritme en was maar een zwakke afspiegeling van het origineel. De band deed wel moeite en Hill stond bij momenten briljant te rappen, maar het totale geluid bleef knudde. Was dat misschien de reden dat ze er al na zes nummers de brui aan gaf? Aan de zee van telefoonschermpjes die plots de lucht ingingen bij ‘Doo wop (That thing)’ konden we in elk geval merken dat veel mensen voor dat nummer waren gekomen. Net omdat het Hills grootste hit was, klonk het ook het meest herkenbaar, en deden de geluidsproblemen er even niet toe.
Maar toen was het ook plots afgelopen. ‘Bedankt voor jullie steun de voorbije twintig jaar. Nuff’ respect!’ En weg was ze. Zaallicht aan, en daar volgde het tweede fluitconcert. Terecht. Na lang fluiten en joelen, keerde miss Hill dan toch nog terug voor een tweede set. Wij waren toen al vertrokken, samen met zowat de helft van het aanwezige publiek. Stom, we weten het, zeker als je gewend bent om in reggaekringen te vertoeven. Maar we kunnen ons niet voorstellen dat we nog iets gemist hebben.
In het Vlaams noemen ze dit zuip. af