De druppel die de Emmy doet overlopen
Heerlijke uitdrukking is dat toch, ‘bij het ter per se gaan’. Lekker ouderwets. Terwijl het nieuws onophoudelijk over het internet flitst, schrijven wij hier op een dun schilletje van een dode boom: ‘Bij het ter perse gaan was nog niet geweten of Hoe zal ik het zeggen? zijn nominatie voor een internationale Emmy in de categorie nonscripted entertainment heeft kunnen ver
zilveren.’
In afwachting van wat u dus al weet, kunnen we het wel hierover hebben: verdient Hoe zal ik het zeg
gen? die Emmy? Op basis van de eerste aflevering van het tweede seizoen, die niet toevallig gisteravond werd uitgezonden, zouden we als volgt antwoorden. Wel. Het is te zeggen. Mja. Tot op zekere hoogte. Moeilijke vraag. Hoe zal ik het zeggen.
Vergeleken met Benidorm bastards en Wat als?, de andere programma’s waarvoor productiehuis Shelter een Emmy mocht gaan ophalen, is Hoe zal
ik het zeggen? nogal braaf. Dat is logisch, gezien het concept: het programma helpt mensen andere mensen iets duidelijk te maken. Soms is die boodschap: ‘Je stinkt een beetje.’ Maar de boodschap is nooit: ‘Val toch dood, onuitstaanbare klootzak.’ Meestal is het van: ‘Ik wil je bedanken voor alles wat je voor mij hebt gedaan.’ In die gevallen loert de klefheid van ondingen als Deze is voor jou om de hoek. Misschien verdient Hoe zal ik het zeggen al een Emmy omdat het die klefheid doorgaans op slimme en geestige wijze weet te omzeilen – al lukt dat de ene keer beter dan de andere. Gisteren lukte het beter met het autistische meisje Laurence dat haar zorgzame zus Sandrine wou bedanken, dan met Karo, het gepeste meisje dat de leraar wou bedanken die haar steunde. Doordat het item met Laurence en Sandrine slimmer en geestiger was uitgewerkt, was het oneindig veel ontroerender. Wie dat stukje gezien heeft zonder een traan weg te pinken, heeft geen hart. Of geen pink.
Slim was ook het ‘sociaal relevante’ item van de week, waarbij argeloze shoppers gewezen werden op hun gebrek aan solidariteit: als iemand van het Rode Kruis hen vroeg of ze een kwartiertje hadden om bloed te geven, dan waren ze gehaast, als Nathalie Meskens hen even later vroeg mee te helpen om het wereldrecord ‘bubbelplastic ploffen’ te breken, dan hadden ze ineens zeeën van tijd. Auwch.
Voor we het vergeten: Jens Dendoncker is nog steeds de geknipte presentator voor dit charmante programma. Stom dat hij niet meekon om die Emmy op te halen. Waarover dus, we kunnen het niet genoeg herhalen, bij het ter perse gaan geen zekerheid bestond.
Hoe zal ik het zeggen?, Maandag om 20.35 uur op VTM.
Misschien verdient ‘Hoe zal ik het zeggen?’ al een Emmy omdat het de val van de klefheid slim weet te omzeilen