MOBIELE LEEGSTAND

Voor woonwerk en woonschoolverplaatsingen staat ons gezin met drie schoolgaande kinderen welgeteld nul minuten in de file. We beseffen dat we geluk hebben. Een welgekozen woonplaats, op fietsafstand van scholen en werkplaatsen, helpt natuurlijk.

Op de dagelijkse route naar het werk valt het op dat de overgrote meerderheid van de personenwagens precies één persoon vervoert. Kooien van pakweg 7 vierkante meter en 1.000 kilo om een eenzame bestuurder te verplaatsen. Volumineuze eenpersoonswagens. Mochten meer mensen samen rijden, dan hoeft misschien veertig procent van deze auto’s de weg niet op. Dat vergt natuurlijk onderling overleg. Sta me toe om het verleden in te duiken. Meer dan dertig jaar geleden had ik een vakantiejob. Het heeft me toen één werkdag gekost om carpooling te organiseren. Mijn chauffeur van dienst heeft nooit moeten wachten. In tijden zonder gsm.

Het huidige wagenpark kampt met een gigantische overcapaciteit. Moet heen en weer rijden met lege zitplaatsen niet ontmoedigd of zelfs belast worden? Net zoals bij de woningmarkt. Leegstaande huizen en bedrijfsruimtes leiden tot verwaarlozing van de onmiddellijke omgeving en dragen ertoe bij dat elders nog onbebouwde ruimte wordt aangesneden. Die negatieve effecten waren voldoende om een belasting te introduceren op leegstand en een subsidie om verwaarloosde ruimtes te hergebruiken.

Lege vrachtwagens in het verkeer en lege vrachtschepen op volle zee zijn zoals de lege ruimtes in de wereld van immobiliën: compleet nutteloos. Voor personenvervoer geldt dezelfde logica. Mobiele leegstand genereert negatieve effecten: langere files en meer uitlaatgassen. Carpooling moet gestimuleerd en beloond worden. Beter nog, bedrijven geclusterd in een industrie of een kmozone, zouden fiscaal geprikkeld kunnen worden om een gezamenlijk netwerk van pendelbusjes (verder) uit te bouwen. Het is toch niet de taak van de overheid om mobiele leegstand te ondersteunen.