Inclusie

Veel elementen in het opiniestuk van Anne Desplenter – ‘Inclusie, een mooi ideaal dat niet altijd haalbaar is’ (DS 26 november) – zijn zowel voor ons als voor andere ouders herkenbaar. Dikwijls wordt gedaan alsof we al in een inclusieve samenleving leven, maar niets is minder waar. Het is een utopie waarnaar we streven en die we in beperkte of ruimere mate proberen te realiseren. Sterk dat er mensen en organisaties, zoals Grip, zijn die zich daarvoor inzetten.

Alleen ondervind ik dat persoon lijke inspanningen en succesverhalen niet snel worden doorgegeven. Zelf heb ik voor de rechtbank een beslis sing van de Regionale Prioriteiten Commissie voor mijn zoon laten ver nietigen, omdat de eigen regels van het Vlaams Agentschap voor Personen met Handicap (VAPH) niet werden gevolgd. Het was de bedoeling om die ge gevens zo ruim mogelijk te verspreiden onder de belanghebbenden, wat niet echt gelukt is. Men ging verder met enkele kleine aanpassingen. Nu blijken steeds meer mensen de stap te willen zetten naar de rechtbank om het recht op ondersteuning af te dwingen.

Daarom is het belangrijk dat mensen zich verenigen en samen opkomen voor hun belangen. Zo ben ik ook lid van Inclusie Vlaanderen vzw, die mensen als Anne Desplenter bijstaat in hun streven naar inclusie, door te informeren, samen te spannen en te ontspannen.

De beslissing van de Vlaamse regering om het platform van gebruikersverenigingen (VGPH) begin 2018 af te schaffen, is onbegrijpelijk. Wel is ze een reden te meer om als gebruikersorganisatie op te komen voor inspraak bij het beleid.