Klassiek om naar te kijken

Geënsceneerde Schubertliederen, Glass met computerbeelden en de structuren van Rzewski in beweging omgezet. In de klassieke concertzaal kwam je voorbije maand niet alleen om te luisteren.

Of klassieke muziek beelden nodig heeft? Geen muzikant zal daar ooit ja op antwoorden: goede muziek staat op zichzelf. Toch sluipen visuele effecten vaker de concertzaal binnen. Vorig seizoen ontwikkelde het Belgian National Orchestra voor het Klarafestival een lichtdesign bij Skrjabins Mysterium en wie meer voor het avantgardewerk is, kon in De Bijloke naar Stockhausen luisteren omringd door een video van Klaas Verpoest. Om maar twee opvallende voorbeelden te noemen.

Wie van de concertzaal houdt omdat je daar je ogen net wég van de schermen kunt draaien, kijkt misschien argwanend naar de trend. ‘Er zijn mensen die mijn visualisaties haten, zegt kunstenaar Cori O’Lann, die op het festival Ars Musica te gast was met een Glassproductie. ‘Ze willen niet van de muziek afgeleid worden. Dat begrijp ik. Maar bij de concerten die ik deed, merkte ik dat de beelden voor veel luisteraars een steun waren om de muziek te volgen en zich echt te concentreren.’

Beelden kunnen concertzaalmuziek niet alleen tastbaarder maken, er komt ook een nieuwe ruimte vrij voor experiment, die normaal voor muziektheater gereserveerd is. Je kunt verdiepen, tegenspreken en hier en daar zelfs wat actualiseren. We testten drie van die experimenten, uit kleine en grote zalen, op hun toegevoegde visuele waarde.

‘Voor veel luisteraars zijn de beelden een steun om de muziek te volgen en zich echt te concentreren’