‘Vlaanderen remt systematisch af’
FEDERAAL MINISTER VAN KLIMAAT MARIE CHRISTINE MARGHEM (MR) OP DE KLIMAATBETOGING ZONDAG
‘Helaas remt Vlaanderen systematisch af als we de ambities willen verhogen.’ Federaal minister van Klimaat Marie Christine Marghem (MR) voerde zondag op de klimaatbetoging strikt genomen actie tegen haar eigen klimaatbeleid en speelde de zwartepiet dan maar naar de Vlaamse regering toe.
Marghem verwees naar de moeilijke onderhandelingen over de verdeling van de klimaatinspanningen voor de periode van 2020 tot 2030. Volgens haar verliest België kostbare tijd omdat de Vlaamse regering dat gesprek pas volgend jaar wil aanvatten.
Bepaald diplomatisch is dat niet, want Marghem is de coördinerende klimaatminister die het Belgische beleid tegenover Europa moet vertolken. De echte bevoegdheden om de uitstoot van verkeer, woningen of landbouw te verlagen, ligt bij de regio’s, zoals het Vlaanderen dat ze nu voor het hoofd stoot. Zijzelf moet de regionale plannen bundelen, de hare toevoegen, en naar Europa doorsturen.
Volgens het kabinetSchauvliege is het maar logisch dat de discussie over de verdeling van de klimaatgelden pas begint nadat Marghem de redactie van het Belgische klimaatplan heeft afgerond.
Maar Marghem had ook andere incidenten kunnen aanhalen. Voor de zomer stond de Vlaamse regering op de rem om de Europese klimaatdoelen op te trekken. Na de zomer daagde België niet op bij een gezamenlijke Beneluxverklaring om de klimaatambities op te trekken omdat Vlaanderen vond dat het niet tijdig was ingelicht. Vooral de NVA dringt aan op ‘ecorealisme’, dat de lat niet te hoog legt.
Omgekeerd heeft de Vlaamse regering wel een klimaatbeleidsplan goedgekeurd met maatregelen als rekeningrijden, strengere renovatienormen, een premie voor warmtepompboilers en een betere isolatie, een pakket dat Vlaanderen op weg zou moeten zetten naar een daling van de CO2uitstoot met 35 procent in 2030.
Vlaams minister van Klimaat Joke Schauvliege (CD&V) blijft erbij dat Vlaanderen op schema zit om de klimaatdoelstelling voor 2020 te halen. Dat zal dan wel bijzonder nipt worden, een koude winter volstaat al om de doelstelling te missen. Bovendien haalt Vlaanderen de doelstelling alleen met een creatieve klimaatboekhouding die tekorten in het ene jaar compenseert met overschotten uit een ander.
In absolute cijfers brengt dat ons nergens. Volgens het jongste voortgangsrapport is de uitstoot tussen 2005 en 2016 gedaald met welgeteld 0,4 procent, veraf van 15,7 procent. De inspanning die tussen 2020 en 2030 moet gebeuren om tot een daling van 35 procent te komen, wordt er alleen maar groter door.
Tot 2020 kan de Vlaamse regering dus beweren dat ze op koers zit, maar in het licht van 2030 blijft ze vandaag ver onder de lat. Ze beseft dat ook: er is nog een inhaalbeweging ingezet. De Vlaamse regering investeert 400 miljoen extra in klimaatmaatregelen in de hoop dat die snel een forse reductie opleveren. Volgens de cijfers in het klimaatbeleidsplan zou een daling met een kleine tien procent nog mogelijk zijn.
Conclusie: Vlaanderen heeft het erg moeilijk om de klimaatdoelstellingen te halen. 2020 is al erg nipt, 2030 wordt een helse opdracht. In die omstandigheden staat de Vlaamse regering inderdaad veeleer op de rem dan op het gas.
Tot 2020 kan de Vlaamse regering beweren dat ze op koers zit, maar in het licht van 2030 blijft ze vandaag ver onder de lat