Eerst de bijsluiter lezen
Mag een mens lachen met kanker? Hij mag dat zeker als hij zelf de ziek te heeft of gehad heeft. Al is dat geen garantie op succes, blijkens de Eénreeks Gevoel voor tumor.
Netflix onderneemt nu ook een poging tot kankerhumor met Sick note. Correctie: de Britse betaalzender Sky One heeft die poging vorig jaar ondernomen en er dit jaar meteen een vervolg aan gebreid. Netflix staat nu in voor de wereldwijde release van beide pogingen. Na het eerste seizoen gezien te hebben, vragen we ons af waarom. Zou het zijn om het opgelegde quotum local content te halen?
Sick note gaat over een jongeman die te horen krijgt dat hij terminale kanker heeft, net op het ogenblik dat zijn vriendinnetje hem aan de deur zet en hij zijn suffe baantje bij een verzekeringsfirma dreigt te verliezen. Zijn ouders moeten hem niet, hij heeft maar één vriend en maar één hobby: firstperson shooter games. Hij is lui en liegt over alles. We hebben hier te maken met een sukkel. Die dus ook nog eens terminale kanker krijgt?
Mooi niet. Die diagnose was een vergissing van zijn verstrooide arts, zo blijkt een week later, maar dan heeft onze jongeman al gemerkt dat kanker hebben best leuk is: zijn vriendin (die het nochtans met zijn beste vriend doet) neemt hem weer in huis uit medelijden, zijn baas neemt hem weer aan omdat hij een opportuniteit ziet (gratis promotie voor zijn verzekeringen). De jongeman gooit het daarom op een akkoordje met zijn arts: zes maanden lang zullen ze doen alsof hij terminaal is, daarna zal hij op miraculeuze wijze genezen.
Er zit een fantastische comedyreeks in dat uitgangspunt, en ook een hele slechte. De makers van Sick note hebben, om redenen die we nog niet konden achterhalen, voor optie twee gekozen. In plaats van spitsvondige zwarte humor en rake bespiegelingen over leven en dood, komt er slapstick en slappe humor door het infuus gedruppeld, tot je haar ervan uitvalt.
Misschien maken de acteurs iets goed? Het had gekund, maar dan hadden ze de hoofdrol niet aan Rupert Grint mogen geven, die sinds zijn eerste verschijning als Ron Wemel in de Harry Potterfilms duidelijk geen halfuur acteerles meer heeft gevolgd. En wat te denken van Don Johnson, die als baas van het verzekeringsbedrijf het begrip overacting meeneemt naar een plek waar nooit eerder iemand is geweest (hopelijk vindt hij de weg niet meer terug). Of neem de in Engeland populaire komiek Nick Frost, die de verstrooide arts zo slecht speelt dat je gaat denken: geef Jaak Van Assche nú een Oscar voor zijn vertolking van Fernand Costermans in FC De Kampioenen.
In het tweede seizoen doet Lindsay Lohan mee. We trekken nog een pluk haar uit ons hoofd.
In plaats van zwarte humor komt er flauwe slapstick door het infuus gedruppeld, tot je haar ervan uitvalt
Sick note,