‘Sterven op de planken is de mooist denkbare dood’
De baard die Fierens liet groeien, werd zo iconisch dat hij in de aankondigingen voor zijn optredens werd gebruikt. En dus bleef hij staan.
‘Ik ga iets speciaals doen’, had Andy Fierens vooraf gezegd. De dichter bedoelde dat hij nieuw materiaal zou brengen op het open podium in de Arenberg, maar 8 december 2008 zou om een andere reden in het geheugen blijven gegrift. ‘Ik voelde me misselijk en mocht daarom als eerste optreden. Doe gewoon voort, dacht ik, niemand zal het merken. Maar middenin een gedicht ging ik neer.’ Volgens het verhaal dat hij achteraf hoorde, zou het publiek eerst massaal gelachen hebben, om daarna te verstommen.
Dat er zoveel volk ter hulp schoot, is zijn redding geweest, beseft Fierens. De organisatie legde het optreden stil en belde een ambulance, waarna hij via veel omwegen in het Middelheimziekenhuis terechtkwam. Daar stelde de dok ter een hersenbloeding vast door een genetische afwijking. ‘Blijkbaar heb ik rondgelopen met een tijdbom in mijn hoofd. De dokter zei: “Als we niet opereren, ga je dood. Er zijn twee opties: ofwel zagen we je schedel in twee, ofwel voeren we de ingreep uit via een katheder in je lies.” “Het tweede”, piepte ik.’
Iconische baard
De operatie verliep voorspoedig, maar Fierens zou nog jaren een wrak blijven. ‘Draaierigheid, evenwichtsstoornissen, slapeloosheid, paniekaanvallen: ik werd wakker in een lichaam dat ik niet meer herkende. Alsof ik een goede vriend verloren was.’
Omdat er niets aan hem te zien was, kon hij moeilijk over zijn zorgen praten. ‘Ik dacht dat ik alles wel kon klaren, maar het tegendeel was waar. Op weg naar de bakker moest ik plots uitrusten op een bank. Telkens als ik mijn evenwicht verloor, vreesde ik het ergste. Ik vond het verschrikkelijk dat mijn twee kinderen me zo moesten zien. Als het echt niet meer ging, huurde ik enkele dagen een kamer. Om te schrijven, loog ik thuis. In de plaats daarvan ging ik op bed liggen, ver weg van alles en iedereen.’
Toen de situatie onhoudbaar werd, koos Fierens voor de vlucht vooruit. Hij stortte zich op het schrijven en optreden, tot zelfs in het verre Japan, waar hij drie dagen lang niet sliep en zijn hotelkamer onderkotste. ‘Buy the ticket, take the ride’ werd zijn motto, naar het cultboek Fear and loathing in Las Vegas. Maar de energie die hij in het optreden stak, ontbrak daarnaast – zelfs zich scheren kostte te veel moeite. De baard die Fierens liet groeien, werd echter zo iconisch dat ze hem in de aankondigingen voor zijn optredens gingen gebruiken. En dus bleef hij staan.
Laatste rondje champagne
Nu Fierens volledig hersteld is, blijft de baard het laatste zichtbare aandenken aan de moeilijke periode. ‘Met Sterven op de planken wil ik de laatste tien jaar symbolisch afsluiten. Ik probeerde vrienden en familie nooit tot last te zijn met mijn problemen, maar toch zijn ze lang een juk geweest. Deze voorstelling is naast een hommage dus ook een manier om mijn eigen optreden te voltooien.’
Hoewel, zelf optreden zal Fierens niet. In Sterven op de planken – een benefiet voor de dienst revalidatie van het Middelheim – praat hij de acts van anderen aan elkaar, zoals Herman Brusselmans, Mauro Pawlowski en Annelies Verbeke. Zij brengen elk een ode aan een artiest die op het podium stierf, zoals de komiek Tommy Cooper, die voor duizenden kijkers tijdens een tvoptreden een hartinfarct kreeg, of toneelauteur Molière, die onwel werd tijdens de opvoering van zijn komedie Le malade imaginaire. Ook het orkest van de Titanic, voortspelend op een zinkend schip, passeert de revue.
‘Sterven op de planken is de mooiste dood die een artiest zich kan wensen’, zegt Fierens lachend. ‘Als ik vanavond opnieuw in elkaar stuik, laat je me dus maar liggen. Eerlijk, het was moeilijker om wakker te worden en alle shit te moeten meemaken.’ Met welk gedicht Fierens deze keer zou afronden? ‘Ik wil voor de levenden schrijven, niet voor de doden. Ik denk dat ik een fles champagne zou laten knallen zoals formule 1coureurs na een race, om het publiek te laven met een laatste rondje.’
‘Sterven op de planken’,
‘Draaierigheid, slapeloosheid, paniekaanvallen: ik werd wakker in een lichaam dat ik niet meer herkende. Alsof ik een goede vriend verloren was’