Grijs mannetje
Hoewel de spits zelf gehuld in een kort, blauw exemplaar zijn dagelijks brood verdient, dragen ten huize Antoine Griezmann de vrouwen de broek. Toen het goudhaantje van Atlético Madrid in de len te het hof werd gemaakt door Barcelona, was het zijn echtgenote die The Clash en de snerpende gitaren van Should I stay or should I go? in zijn hoofd het zwijgen oplegde. Ze deed dat met een welgemikt zinnetje: ‘Hier kan je geschiedenis schrijven, daar zou je een van velen zijn.’
Zus Maud Griezmann (ooit gewoon zus, vervolgens prvrouw en inmiddels zaakwaarneemster van GR7) blies de deal met Barcelona af. Antoine, die in het geheim al zijn woord had gege ven aan de Catalanen, luisterde ook naar zijn eega – of was het zijn ego? Dat gebeurde midden in het WK, al had de Franse bondscoach zijn spelersgroep gesmeekt om transferbeslommeringen achterwege te laten. Doodsbang was Didier Deschamps dat een combinatie van zijn autoritai re stijl, geringe lengte en een Russisch debacle hem een lawine aan Na poleoncartoons zou opleveren.
Toch postte Griezmann op de openingsdag van het WK een film op het internet, met als titel La decisión. Er lagen twee versies op de plank, uiteindelijk liet de voetballer de ‘Ik blijf bij Atlético’variant op de wereld los. De producer van het filmpje was Gerard Piqué, net als Vincent Kompany wereldwijze verdediger én eigenaar van een tvbedrijf. Een van de iconen van Barça verdiende dus een flinke bom duiten aan de woordbreuk van transferdoelwit nummer een van zijn club – welkom in het voetbal anno 2018.
Zes, zeven jaar geleden was het op windend hoe Atlético Barcelona en Real naar de kroon stak. Diego Simeone bouwde een ploeg die lak had aan het schoonheidsideaal waar die puissant rijke clubs zich aan laafden, nuffig de neus ophalend voor al wie hen daar niet in volgde. Een bende boefjes op strooptocht, zo voetbalde Atlético, en daar kon je eigenlijk alleen maar voor vallen. De ploeg was het perfecte antidotum voor het oeverloze dat soms in het tikitaka sloop – wie wilde zien breien, ging wel bij oma op bezoek. Simeone was de bezielde sater die het Heilige Evangelie volgens Guardiola met blote handen te lijf ging. Niemand misgunde hem in 2014 de titel, behaald op de slotdag in Camp Nou, met een kopbaldoelpunt van Diego Godín, uiteraard op corner. Atlético was een anachronisme, en onbewust dichtte je de voetbalroes die ze veroorzaakten eeuwigheidswaarde toe: wie de tijd eenmaal heeft verslagen, kan nooit meer stuk.
Het hielp dat Atlético gehuisvest was in het aftandse Estadio Vicente Calderón. Een bouwval in een bocht van de Manzanares, de rivier die om Madrid heen kronkelt, in een wat desolate uithoek van de stad, ver van de majestueuze lanen waar Reals thuishaven Bernabéu ligt. Inmiddels is Atlético verhuisd, voetbalt het in de buurt van de luchthaven. Het comfort is er groter, je moet mee met je tijd, er is ruim plaats voor eetstalletjes, de metro stopt voor de deur, enzovoort. De Uefa heeft het Wanda Metropolita no zelfs uitverkoren als arena voor de finale van de Champions League op 1 juni – de dag waar mevrouw Griezmann op doelde, ideaal om geschiede nis te schrijven en dé gelegenheid voor manlief om echt mee te dingen naar de Gouden Bal. Het klinkt allemaal fraai. Maar het kippenvel is weg, ook anachronismen hebben een houdbaarheidsdatum.
Het kan niet anders of Antoine Griezmann heeft zich zijn keuze al beklaagd, lijdt aan gruwelijke fantoompijn als hij Barcelona ziet voetballen. Anders dan Arda Turan in diens gloriejaren past Griezmann eigenlijk niet bij Atlético. Dat voel je aan het publiek, dat mort als hij tem poriseert, hij heeft nu eenmaal niet de explosiviteit om op zijn eentje de boel te forceren. Griezmann voetbalt op verstand, maar om iets uit zijn voetbalintellect te puren, moet hij rond de zestien van de tegenstander hangen, om daar met vernuftige pasjes te strooien. Simeone beseft dat, plukte op aanraden van zijn sterspeler Thomas Lemar weg bij Monaco, een dribbelaar, goeie voetballer, frivole speler. Lemar had Griezmanns kompaan moeten worden, maar na een paar maanden Atlético heeft hij al een metamorfose ondergaan, is ook hij een draver geworden. Onlangs tegen Barcelona gaf hij op een uur tijd twee voorwaartse passes – twéé, zelfs de preDortmundiaanse Axel Witsel deed nooit slechter.
In elke topwedstrijd graaft Atlético zich in, en wordt ook Griezmann opgevorderd om mee zandzakjes in de loopgraven te leggen. Een paar keer per match komt hij nog in kansrijke positie aan de bal, maar dan moet het ook echt raak zijn. Griezmann is bij Atlético een dartsspeler die drie pijlen krijgt voor een one hundred and eighty, terwijl Messi er aan de overzijde een grabbelton vol ter beschikking heeft. Dat brengt een onmenselijke stress met zich mee.
Griezmann werd derde bij de verkiezing van de Gouden Bal. Dankzij de Europa League met Atlético, dankzij de wereldtitel van Frankrijk. In beide had zijn linkervoet een stevig aandeel, maar opwindend waren die triomfen niet. En nu draait het helemaal stroef, zit hij opgesloten in de betongieterij die Atlético ondanks vele goede voornemens meer en meer geworden is. En beton kleurt grijs, niet goud. Neen, tenzij de Madrilenen echt die finale in eigen stadion halen – op dit moment een onwaarschijnlijk scenario – eindigt Grizou het seizoen met een scheiding: van Atlético en/of van zijn vrouw.
Wat rest is nostalgie, naar het picareske Atlético, op zijn manier een lust voor het oog. Dat schelmse, Robin Hoodachtige van het team is verdwenen, ook door de verhuizing naar dat pompeuze, glimmende stadion. De familie Flodder in een villawijk, daar bleven we ook niet mee lachen.
Met A fish called Wanda wel, na al die jaren nog steeds. Maar A stadium called Wanda, dat begint zo stilaan op een horrorfilm te lijken.
Filip Joos
De familie Flodder in een villawijk, daar bleven we ook niet mee lachen