Timmermans is niet kansloos tegen Weber
Als de liberaal Mark Rutte hem steunt, maakt de Nederlandse sociaaldemocraat Timmermans een kans om de volgende Commissievoorzitter te worden. Ten koste van de Duitse EVP’er Manfred Weber.
BRUSSEL I De Europese socialisten hijsen vandaag op hun congres in Lissabon de Nederlander Frans Timmermans op het schild als hun ‘Spitzenkandidat’ voor de Europese verkiezingen. De huidige nummer twee van de Europese Commissie brandt van ambitie om nog één rang op te schuiven en volgend jaar JeanClaude Juncker op te volgen als voorzitter van de Commissie.
Ogenschijnlijk maakt Timmermans (57) niet veel kans. Volgens recente extrapolaties van peilingen blijft de Europese Volkspartij (EVP) de grootste fractie met 180 zetels, terwijl de sociaaldemocraten (S&D) als tweede grootste op 140 zetels landen. Daarom ligt Manfred Weber als topkandidaat van de EVP in poleposition.
Maar als het verschil met de EVP tot die 40 zetels beperkt blijft, is het niet uitgesloten dat Timmermans het haalt, is te horen in Brussel. En dat heeft veel te maken met de figuur van Weber.
Te rechts en onervaren
Binnen de Europese Raad, die volgens de regels een kandidaat moet voordragen aan het Europees Parlement, is het animo voor de Duitser niet groot. Tegen hem pleit het feit dat hij nooit in zijn politieke carrière minister, laat staan regeringsleider was. straks voorzitter van de Europese Commissie?
‘Rutte zal Timmermans dit nooit gunnen, hij heeft hem ook niet zo graag’
BRON IN BRUSSEL
Socialistische en liberale leiders vinden dan weer dat hij te zacht is voor de Hongaarse premier Viktor Orban. Kanselier Angela Merkel steunt haar landgenoot, maar heeft Weber nooit beloofd dat ze voor hem zal vechten binnen de Europese Raad.
En zelfs als hij de klip van de Europese Raad rondt, is het niet vanzelfsprekend dat hij een meerderheid haalt in het Europees Parlement. ‘Onaanvaardbaar voor ons’, klinkt het binnen de S&Dfractie. ‘Weber is niet de beste keuze die de EVP maakte.
Het wordt zeer moeilijk om iemand uit het linkse kamp te overtuigen voor hem te stemmen’, is te horen binnen de Groene fractie. ‘Hij is te rechts om een grote coalitie achter zich te kunnen scharen’, luidt het bij de liberalen.
En dan komt Frans Timmermans op de proppen. ‘Wie blijft er over als het Europees Parlement het been stijf houdt en erop staat dat de volgende voorzitter van de Commissie één van de Spitzenkandidaten is?’
De Nederlander dus, die minister van Buitenlandse Zaken is geweest, vlotjes een zestal talen spreekt, uitstekend communiceert én economisch niet bepaald een linkse rakker is. Een cynicus ook, is te horen als negatieve commentaar. Maar toch: iemand die een ruime meerderheid achter zich moet kunnen scharen.
Zijn grote zwakte is dat zijn partij, de PvdA, in Nederland in de oppositie zit. Als het zover komt, moet Timmermans hopen dat de liberale Nederlandse ministerpresident Mark Rutte zijn coalitie ervan kan overtuigen dat een Europese toppositie voor Nederland voorgaat op partijpolitieke overwegingen. Is dit realistisch? ‘Rutte zal Timmermans dit nooit gunnen, hij heeft hem ook niet zo graag’, is in Brussel te horen. Timmermans’ strijd met Polen wegens de ondermijning van de rechtsstaat heeft hem in Warschau en Boedapest niet populair gemaakt.
Op één been
En dan komt Michel Barnier, de huidige Brexitonderhandelaar, opdagen als spreekwoordelijke derde hond die met het been zou kunnen gaan lopen. De Fransman, die tot de EVP behoort, haakte in september af als potentiële Spitzenkandidat omdat hij de Brexitonderhandelingen wilde afronden. Maar hij heeft nooit gezegd dat hij een punt gaat zetten achter zijn politieke carrière.
Binnen de EVPtop is te horen dat Barnier (67) op één been tot Spitzenkandidat was verkozen als hij in november wél kandidaat was geweest op het congres in Helsinki. Door de stevige manier waarop hij de Brexitonderhandelingen tot nog toe leidde, ligt de voormalige Franse minister en Eurocommissaris zeer goed bij de Europese regeringsleiders. ‘Stel dat zij hem voordragen, zullen de proEuropese partijen in het Parlement dan tegen Barnier stemmen?’, zo werpt een Europese bron een retorische vraag op.