‘Heartshaped bruise, NYC’

(1980) Nan Goldin

‘Ik leerde de Amerikaanse fotografe Nan Goldin kennen via Arend Pinoy. Hij had voor een voorstelling haar fotoboek gekocht. Toen ik erin bladerde, was ik er meteen weg van. Ik heb zelfs nog beelden van haar gebruikt om me in te leven in het personage Davy Coppens, de rockster die ik speelde in de film Belgica. Dat doe ik wel vaker, fotografie aanwenden om een personage vorm te geven. Niet dat ik ernaar op zoek ga, dat gebeurt organisch. Ik kom een beeld tegen en denk: hé, dat kan ik gebruiken. Zelfs een foto van een omgevallen kop koffie, de stunteligheid daarvan, kan al inspirerend zijn.’

‘Deze foto is er eentje uit haar reeks The ballad of

sexual dependency, gemaakt tussen 1979 en 1986. Je krijgt er een wat dubbel gevoel bij, want het beeld gaat over huiselijk geweld én is tegelijkertijd heel maf en enorm krachtig. Het zegt: liefde is pijn, maar pijn is ook liefde. Een blauwe plek, in de vorm van een hart. Uiteraard is het helemaal verkeerd om je geliefde te slaan of te schoppen, maar ergens begrijp ik waarom je dan toch bij zo iemand blijft. Liefde kan ook op die manier onvoorwaardelijk zijn. Intens graag zien maakt je grenzen rekbaar. Het kan je zo afhankelijk van iemand maken, dat je het tolereert dat je van een trap gegooid wordt. Dat is wrang en intriest, en tegelijkertijd zegt het zoveel over hoe krachtig liefde kan zijn. Zo krachtig dat het jezelf kan doen vergeten.’ ‘In het afgelopen jaar verloor ik veel familieleden. Mensen uit mijn dichte omgeving gingen op korte tijd dood: mijn neef, nonkel en mijn grootmoeder. De dood wordt altijd gelinkt aan pijn, maar er komt ook iets moois uit voort. Als familie zijn we in dat jaar veel dichter naar elkaar toe gegroeid. In plaats van elkaar twee keer per jaar op een familiefeest te zien, ontmoeten we elkaar vaker, praten meer, verwerken het verlies samen. De pijn van rouw kan verbindend zijn. Ook op die manier zit in hartzeer veel kracht, veel genegenheid.’ ‘Ik verloor mijn vader toen ik vijftien was. Dat is heftig, maar het heeft me ook geleerd om gelukkig te kunnen worden. Ineens besef je dat het allemaal heel tijdelijk kan zijn, onze tijd hier. Dat we hier allemaal maar wat rondlopen, de ene al wat langer dan de andere, en dat je met die tijd dan maar beter wat aanvangt. Je zou kunnen zeggen dat het jammer is dat dat besef komt omdat mensen van wie je houdt doodgaan, maar daarin zit die schoonheid van pijn. Iedereen krijgt klappen, maar blauwe plekken kunnen zomaar de vorm van een hart aannemen.’

Boris Van Severen is acteur. Hij is binnenkort te zien in de finaleweken van ‘De slimste mens’, gaat in januari op tournee met ‘De passant’ van Laika en in februari met ‘The only way is up’ van Campo. Hij is dan ook te zien op BBC 1 in ‘Baptiste’.