The War on Drugs
¨¨¨¨è
‘Welcome to our beautiful living room’, grapte Adam Granduciel nadat hij met opener ‘Holding on’ meteen een kathedraal van een song had neergepoot. Met 15.000 plekjes vlij de de frontman van The War on Drugs zich neer in de grootste ‘woonkamer’ van zijn tournee. Na de passages in Vorst en de Lotto Arena, vorig jaar en deze zomer op Pukkelpop, blijven de Amerikanen nog groeien.
En dat voor een band met lange haren, geruite hemden en, godbetert, gitaren! Het zou niet mogen zijn anno 2018. En toch werkt het. Al vonden vooral oudere jongeren hun weg naar de Antwerpse arena. Verleid door de echo’s van Dylan, Springsteen, Young en Petty die Granduciel zo mooi weerkaatst in zijn herinterpretatie van Amerikaanse heartlandrock.
Granduciel is nog altijd geen volksmenner en hij had ook geen flitsende lichtshow of oogverblindende visuals meegebracht. Het was de pure muzikale vervoering waarin hij samen met zijn vijf kor nuiten dealde die de massa bij de keel greep. Zijn liedjes lenen zich daar prima voor, omdat ze veelal een gevecht zijn tussen ‘light’ en ‘darkness’. Granduciel ging een tijd gebukt onder depressie en paniekaanvallen, en met elke plaat kijkt hij die angsten dieper in de ogen. ‘Give me the deeper understanding of who I am’, smeekte hij hees in ‘Pain’, de song die de titel voor zijn recentste album, A deeper understanding, leverde. De pijnstillende solo die hij over de wonde smeerde, voelde als een shot, nee, een in fuus endorfine.
En zo volgden véél gitaarsolo’s. Zoveel dat je er de hele Antwerpse ring mee kon overkappen. Samen met de zoemende synths en de dik ke, stuwende baritonsax van Jon Natchez trokken ze een solide wall of sound op, gestut op de denderende drumslagen van levende me tronoom Charlie Hall. Die gaven een machtige gloed aan ‘In chains’ en deden Granduciel in ‘Red eyes’ met elke solo dieper in zijn ziel spitten. In onze gedachten scheurden we over Highway 61, ‘surroun ded by the night’. Wow!
De intensiteit piekte in het allesverslindende ‘Under the pressure’, dat via een ingehouden brugje opbouwde tot een vulkaan van euforie. Daarna kon ‘In chains’ enkel nog blussen, tot het psychedelisch tintelende ‘Thinking of a place’ zich ontvouwde als vijftien minuten roes die zo in de top tien van De tijdloze kan.
‘Dit is een special moment’, zei Granduciel zichtbaar verguld, waarna hij uitzwaaide met ‘Come to the city’, een song uit 2011 waarin zijn gitaar hem elektroshocks leek te geven, waarna hij zijn instrument tegen het podium kwakte. ‘Lead me back to the place I’m from’, klonk het. Laat hem daar voorlopig nog even niet naar terugkeren.