Wie zal er voor de kindermeid zorgen?

Alfonso Cuarón heeft een sterk ontroerend eerbetoon aan zijn nanny gedraaid. ‘Roma’ is de eerste Netflix Original die ook op het grote scherm komt, en die straks bijna zeker een stuk of wat Oscars opslokt.

Netflix is meer dan een streamingdienst. Het produceert ook eigen films en series, die het weliswaar enkel op zijn platform aanbiedt. Dat wil zeggen: niet in de bioscoop, niet te koop op dvd, bluray of, godbetert, VHS. Streamen zult gij!

Maar zo verpletterend schoon als Roma was nog geen enkele Netflix Original. Hoeft het dan te verbazen dat deze film nu de primeur krijgt van een release op het grote scherm?

Achter de bedachtzame vertelling in sobere zwartwittableaus gaat geen zondagsfilmer schuil, maar een auteur van formaat. Het is de Mexicaanse Oscarwinnaar Alfonso Cuarón die, zeventien jaar nadat hij er Y tu mamá también heeft gedraaid, terugkeert naar zijn geboorteland. Meer bepaald naar de betere wijk Colonia Roma in de hoofdstad, waar zich begin jaren 70 zijn kindertijd afspeelde.

Maar Roma draait niet om hem. Het is een diepe buiging voor de vrouw die hij in interviews veelzeggend zijn surrogaatmoeder noemt: zijn kindermeisje. Haar grenzeloze toewijding voor hun gezin had hij als jong knaapje vanzelfsprekend gevonden. Het zou nog een hele poos duren voordat hij stilstond bij haar leven buiten zijn leefwereld en wat aan verlangens en verdriet wel niet woelde in haar binnenste.

In werkelijkheid heet ze Liboria ‘Libo’ Rodríguez, maar om zich enige vrijheid te veroorloven noemt hij haar in de film Cleo. Met veel genegenheid brengt hij het dagelijkse leven in beeld van wat zowel voor haar als voor het doktersgezin van zijn kindertijd op een bewogen jaar uitdraait.

Met lange, vaak trage shots deed de Mexicaan dat voor het eerst eigenhandig. Zijn vaste cameraman Emmanuel Lubezki had andere verplichtingen. Bovendien voelde hij er niets voor om zomaar wie zijn meest persoonlijke project toe te vertrouwen.

Op een afstand

Roma weet met kleine, intieme taferelen de grootste emoties los te maken. Cuarón verkent met zijn films altijd weer andere vertelvormen, maar als chroniqueur van het gewone leven overtreft hij nu zichzelf. Waar een mindere cineast naar closeups zou grijpen, bewaart hij met de camera een redelijke afstand. Zo wordt hij een toeschouwer van zijn eigen kinderjaren. Het legt ook goed de gezinsdynamiek bloot waarvan Cleo als buitenstaander niettemin deel is.