Dat was ’m

O ver HRetiquette kunnen ze in Nederland nog iets leren. Vorige week ging NPO Radio 1 nog de mist in door columnist Philip Freriks live on air de laan uit te sturen. De voormalige nieuwslezer wist niet wat hem overkwam, maar hield zich kranig: ‘Het zij zo’, zei hij berustend, waarna hij eervol het pand verliet.

De publieke opinie was niet mals voor de onhandige aanpak van NPO 1. Dat zal ons niet overkomen, moeten ze bij Eurosport gedacht hebben. En dus stelden ze voetbalcommentator Frank Kramer netjes vooraf op de hoogte dat AtlantaPortland, de finale van de Amerikaanse voetbalcompetitie, zijn afscheid zou worden.

Dat een wedstrijd om halfdrie ’s nachts na 24 jaar dienst meer een trap voor de kont is dan een gouden handdruk, zag ook Kramer in. En dus gooide hij alle remmen los in de commentaarcabine. Hij liet zijn licht schijnen over investeringsfondsen – Canadese nikkelmijnen schijnen de moeite te zijn – en vertelde over de relatie tussen John F. Kennedy en Frank Sinatra, maar repte geen woord over de wedstrijd die op het scherm te zien was. Of toch, één keer: ‘Dat is weer die Martinez’, zei Kramer bij de 10 van een Atlantaspits. ‘Die heeft de gewoonte om telkens ik aan het woord ben te scoren. Dat moet ie niet te vaak doen.’ Even later zong Kramer nog een flard van Sinatra’s ‘One for my baby (and one more for the road)’.

‘Wij hadden deze laatste keer anders voor ogen gehad’, tweette Eurosport zondagavond, met de mededeling dat de herhaling voorzien zou worden van Engels commentaar. Een gemiste kans, oordelen de fans die zaterdagnacht getuige waren van een cultmoment in de geschiedenis van de Nederlandse sportverslaggeving. En dat terwijl Kramer er nog zo mooi om gevraagd had: terwijl Portlandverdedigers aan de zijlijn opgejaagd werden door Atlantamiddenvelders, droeg hij een gedicht voor van Willem Wilmink. ‘Als ik dood ben, moeten jullie mijn verhalen doorvertellen’, klonk het.

Het is eens wat anders dan ‘Daar is ’m’.