Het internet draait door
‘Denken ze dat al jouw problemen opgelost zijn omdat een grote sterke man je komt redden?’ ‘Ja!’ ‘Oké, dan ben je een prinses’.
Nostalgie heeft bij ons altijd dat streepje voor. Zes jaar geleden wist Disney te charmeren met WreckitRalph, een prettig gestoorde animatiefilm die het stof blies van oude speelkasten. Nu haast geen enkele kroeg die nog heeft, kikkerden we daar weer even van op.
Van sequels gaan we veelal zuch ten en klagen (en karig zitten wezen met sterren). Maar niets van dat geldt voor Ralph breaks the internet, dat een vindingrijk en slim avontuur vol humor vastknoopt aan dat eerste succes. Disney drijft zowaar vrolijk de spot met zichzelf!
Het begint allemaal met een roe keloos ritje in Suger rush – u weet wel, het arcadespel met Vanellope (Sarah Silverman). Dat loopt faliekant af wanneer het stuur van de console afbreekt. Het zal de eigenaar van de speelhal worst wezen. Populair was Sugar rush al lang niet meer en bovendien is een
nieuw stuur nergens nog te vinden. Afdanken, die handel.
Maar een potje googelen leert Ralph (John C. Reilly) dat op het in ternet nog een laatste exemplaar circuleert. Als het hen lukt om dat in handen te krijgen, is het spel gered.
Deze sequel neemt het idee van het web als een wereld op zich letterlijk. Zo is de zoekbalk hier een desk waar een bediende genoeg heeft aan een half woord om einde loos suggesties te beginnen vuren. Popups duiken dan weer overal op als opdringerige verkopers en beloven een schatrijk bestaan. Daar hoef je alleen maar een kleinigheidje voor te doen.
Voor bedenkers Phil Johnston en Rich Moore is het internet een onuitputbare bron voor de meest gees tige vondsten. Ze gaan nog een stap verder door ons een spiegel voor te houden van het hypocriete, vaak ronduit lafhartige gedrag dat online
gepleegd wordt. Bovendien vragen ook zij zich af wat dat toch is met het obsessieve verzamelen van duimpjes. Heerlijke satire levert het op.
De onzinnige opvatting dat animatiefilms alleen voor kinderen bestemd zouden zijn, wordt hier finaal ontkracht. Ralph breaks the internet knipoogt zo vaak naar oude arcadegames en het wereldwijde web met zijn valkuilen en gebreken, dat een kind van tien vast geen benul heeft waar het hier over gaat. Laat staan dat het dat binnen vijf jaar beter zou begrijpen.
Intussen probeert Ralph koste wat het kost dat vervloekte stuur te bemachtigen, terwijl Vanellope zich aangetrokken voelt tot een nieuw avontuur. Ook de boodschap is er duidelijk een op grote mensenmaat: nostalgie is mooi, maar klamp je toch maar niet te koppig vast aan wat stilaan voorbij is. Hoe zong Elsa dat alweer in Frozen?