Vandaag gaat de regering misschien vallen ...

De voorbije dagen klopten ook Belgiëcorrespondenten overuren. ANOUK VAN KAMPEN keek met stijgende verbazing naar het politieke theater: het surrealisme, de rode lijnen die verschoven en de koorddanskunsten van Michel.

Ik heb het afgelopen week zeker zes keer tegen mijn redactie gezegd: ‘Vandaag gaat de regering misschien vallen.’ Zeker vier keer heb ik een stuk herschreven onder de werktitel ‘Regering valt om Migratiepact.’ En toch: elke keer vond er weer een ondenkbare wending plaats. Toch niet vandaag, misschien morgen. Misschien maandag, als premier Charles Michel (MR) naar Marrakech gaat. Of de 19de, als in New York gestemd wordt. Misschien nooit.

Als correspondent in België voor de Nederlandse krant NRC Handelsblad was de regeringscrisis van deze week, mijn eerste grote crisis sinds ik hier anderhalf jaar geleden aantrad, fascinerend. Alleen al om Linda De Win, die heldhaftige pogingen deed in live VRTuitzendingen politici voor haar camera te slepen, en daar nog in slaagde ook. Om hoe politicologen en media elke ochtend probeerden te duiden wat er vandaag kon gebeuren, en we allemaal ’s avonds toekeken hoe het toch weer anders was uitgepakt. Of om het creatieve vocabulaire dat in de pers voorbijkwam: een hersendode regering, een Belgenmop, een surrealistische schertsvertoning, een circus – alle manieren om de politiek en aansluitend een beetje het eigen land te kleineren heb ik voorbij zien komen.

Surrealistisch, dat was het zeker. Elke dag vonden zowel de NVA als Michel weer een creatieve oplossing, niet zozeer om de regering te redden als wel het eigen hachje.

Dit soort Belgische verhalen doet het in Nederland vaak goed

Vol verbazing keek ik naar rode lijnen die verschoven. Naar Peter De Roover (NVA) die, met een cryptische glimlach om zijn lippen, bediscussieerde wat een besluit op politiek niveau eigenlijk is. Een premier die er in een speech waar uren op gewacht werd een kunst van maakte helemaal niets te zeggen. Coalitiepartijen die oppositie tegen elkaar voerden. Discussies die allang niet meer gingen om het Migratiepact, maar om het principe. Hoe iedereen elkaar ‘een hand toestak’ en ‘de regering niet wilde laten vallen’, maar alleen maar verder uit elkaar groeide. Een al gevallen regering die niemand echt durfde te begraven, omdat de volgende verkiezingsuitslag alles al beheerste.

Uit elkaar vallende Justitiepaleizen

Dat ik als correspondent een buitenstaander ben, maakt zo’n crisis des te interessanter. Dit is niet iets wat ik me hoef aan te trekken, het gaat immers niet om mijn regering, om mijn land. En van een afstandje kan ik me nóg beter verbazen over alles wat uit een hoge hoed wordt getoverd. Over het irrationeel lijkende theater, dat schril afsteekt bij onze Nederlandse poldertraditie.

Dit soort Belgische verhalen doet het in Nederland vaak goed. Uit elkaar vallende