De kraanvogel met één poot
Er zit vaak iets onheilspellends in de prenten van Thé TjongKhing, een subtiele dreiging onder de oppervlakte van zijn bedrieglijk eenvoudige illustraties. Dat ligt aan zijn gebruik van kleur en clairobscur en aan de compositie van zijn prenten. Het coverbeeld van Sprookjes van overal is daar een mooie illustratie van. Er is maar een beetje kleur te zien: rechtsonder licht een stukje strand op. Het is het brandpunt van de actie: een dame met een lange rode hermelijnen mantel legt een verhakkeld kind in een sloep. Zo meteen duwt ze af en dobbert het bootje de inktblauwe oneindigheid in, die naar boven toe steeds donkerder wordt. De omgeving is indrukwekkend en sinister, de figuren zijn gestileerd. Die afstandelijkheid sloop in zijn werk toen hij voor het illustreren van Griekse mythen antieke vazen ging bestuderen.
De illustratie hoort bij een Zweeds sprookje: het meisje in het bootje heet Rosa. Ze is een koningsdochter, maar haar stiefmoeder is haar liever kwijt dan rijk. Zoals dat gaat met stiefmoeders in sprookjes bedenkt ze een drastische oplossing voor dat probleem, en krijgt op het eind het deksel op de neus. Thé TjongKhing zocht voor deze bundeling, zijn vierde al, dertien sprookjes uit alle windstreken bij elkaar. Ze komen uit Scandinavië, Frankrijk, Italië, tot zelfs Japan. We komen Sinbad de zee man tegen, Joris en de draak, Jaap en de bonenstaak, Belle en het beest. Maar het boek bevat ook minder bekende sprookjes en dat maakt deel uit van de charme ervan. Zoals het Japanse sprookje over Hase, die de stormen van het regenseizoen tot bedaren brengt door een gedicht aan de goden te sturen. De prent die erbij hoort, toont een meisje op een groen grasveldje, omringd door de torenhoge golven van een tsunami. Of het grappige Italiaanse sprookje over een kok die zijn baas moet verklaren waarom de gebraden kraanvogel die op tafel kwam maar één poot had. Hij praat zich eruit met zijn radde tong.
Thé TjongKhing hervertelt deze verhalen rechttoe rechtaan, zonder franjes, in een stijl die dicht aanleunt bij spreektaal. Die directheid spreekt aan. Bovendien voegt hij aan het eind vaak een uitsmijter toe, een ironisch commentaar op het verhaal of op de boodschap ervan. Mooi uitgegeven, met leeslint, zoals een rechtgeaard sprookjesboek er hoort uit te zien.