Superheld gaat kopje onder
Hij dook al op in adaptaties van Marvels grote concurrent DC Comics. Nu krijgt Jason Momoa als Aquaman een eigen film.
Batman v Superman: dawn of justice en Jus tice league scoorden niet onaardig aan de kassa. Maar DC Comics en Warner Bros. rekenden ook op artistiek applaus, en dat bleef enigszins uit. Dan deed Gal Gadot het als Wonder woman in haar eentje toch een stuk beter. Reden genoeg om nu ook Aquaman zijn eigen Hollywoodavontuur te geven.
Met een monsterbudget van 160 miljoen dollar kreeg het schijnbaar alle kansen op slagen. Tegelijk legt net dat het wezenlijke probleem bloot: voor de producenten kon het niet groots genoeg zijn. Het is de overdaad die dit epos vermoordt.
In een voiceover vertelt Aquaman (Jason Momoa) hoe hij de zoon is van een uiterst bescheiden vuurtorenwachter en Atlanna (Nicole Kidman), de koningin van Atlantis. Als iemand een brug kon leggen tussen de gewone wereld en het universum onder de zeespiegel, dan was hij het wel. Tot zover: akkoord.
Maar het scenario strooit kwistig met dialogen die krommen van grootspraak. Bovendien oogt de onderwaterwereld misselijkmakend kleurrijk en onecht. Op een soort zeepaard schiet Willem Dafoe voorbij, die al vaker zijn naam verbond aan vetbetaalde nonsens.
Wat topentertainment kon zijn, draait uit op ronduit brallerige onderwaterkitsch. Aquaman doet verlangen naar films die nog wisten hoe je een grote charme liet uitgaan van durf en verbeeldingskracht. Regisseur James Wan beweert dat avontuurlijke klassiekers als Raiders of the lost ark en Romancing the stone een inspiratie waren. Was dat er maar aan te zien.