Een tophockeyer in de rol van cowboy

Jeroen Hertzberger (links), de man die de laatste shootout op het WK miste.

We hadden elkaar een paar keer ontmoet, de spits en ik. Dat was alweer even geleden, dus toen ik hem op een maandagochtend in 2017 herkende bij de leestafel van een koffiezaak, startte ik bescheiden. ‘Jeroen Hertzberger, toch?’

‘Ha, hoi.’

Prima begin van een gesprek. De tophockeyer en ik stonden midden in de zaak. Achter ons gorgelde het espressoapparaat de melk lauwwarm voor mijn cappuccino.

Ik had gelezen dat Jeroen niet meer geselecteerd werd voor het Nederlands hockeyteam omdat de jeugd meer kansen moest krijgen. Vlot begon ik over zijn verbanning. Hertzberger bleef er ogenschijnlijk ijskoud onder. Hij begreep de keuze van de bondscoach niet en dat gezeur over zijn leeftijd, ach, hij was pas 30 jaar.

‘Gewoon keihard trainen, scoren voor mijn club en maar weer zien. Ik zou het WK van 2018 graag nog meemaken.’

Mijn cappuccino was klaar, riep de jongen achter de bar. Jeroen zei me gedag. Door de hoge ruit heen zag ik de verstoten spits over de Meent slenteren. Ik had met hem te doen. Een jaar later werd hij gebeld door coach Caldas, hij wilde Jeroen er toch graag bij hebben.

Op het WKtoernooi in India speelde Hertzberger weer op het hoogste niveau. Nederland speelde de finale tegen België. Het duel oogde als snelschaken vanuit een gesloten bastion. Ondanks de inzet en techniek leed de wedstrijd aan bloedarmoede.

Het bleef 0–0.

De beslissing zou vallen in shootouts. In films hou ik van zo’n einde. De handen van cowboys rond een geladen pistool. Vingers aan de trekker en wachten. Wie maakt de eerste beweging? Doorboort de kogel het vlees of ketst hij af tegen een amulet aan een halsketting?

Het werd een zinderend slot van de saaie hockeyfinale. Er kwam een bal tegen een schoen van een Belgische aanvaller. De commentator over de afgekeurde bal: ‘Dit is geen doelpunt, dit is de voet van De Sloover!’ De voet van De Sloover. Een titel voor een spannende sportnovelle.

Tijdens de shootouts in halve finale tegen Australië had Hertzberger de bal nog in het doel geramd. De euforie was groot. Nu moest hij tegen de Belgen weer de beslissende bal nemen.

Raak: wereldkampioen.

Mis: tweede.

‘Gewoon keihard trainen, scoren voor mijn club en maar weer zien. Ik zou het WK van 2018 graag nog meemaken’

Zijn stick steunde als een krom geweer op het kunstgras, een witte kogel lag aan zijn voeten. Op de kruin van Hertzberger speelde de wind met een paar haartjes.

Met snelle passen ging de spits op weg naar de keeper. Hij besloot naar links uit te wijken, een schijnbeweging, nog meer uitwijken, hoog schieten met de backhand.

Shoot. Over.

De keeper rende over het veld naar de juichende Belgische spelers. Hertzberger bleef alleen achter in de cirkel en boog het hoofd.

Wat zal ik zeggen als ik de hockeyer weer zie staan in de lunchzaak? Hertzberger, de man die zich terugvocht in het nationale team en de laatste shootout op het WK miste.

Kalm beginnen, denk ik: ‘Koffie, ouwe cowboy?’