GRETA THUNBERG: ‘DE VOLWASSENEN HEBBEN ONS IN DE STEEK GELATEN’
Op de klimaattop in Katowice riep GRETA THUNBERG op om actie te voeren. Zelf gaat ze elke vrijdag voor het Zweedse parlement zitten uit protest tegen het klimaatbeleid.
Ik heb voor het eerst over de klimaatverandering gehoord toen ik acht jaar was. Ik ontdekte dat het iets was waarvoor de mens verantwoordelijk was. Ze zeiden me dat ik het licht moest uitdoen om energie te besparen, papier moest recycleren en zuinig met materialen moest omspringen. Ik weet nog dat ik toen dacht dat het heel vreemd was dat we in staat waren het hele aardoppervlak te beïnvloeden, en die kostbare, dunne laag van de atmosfeer waardoor het onze thuis is. Want als we daartoe in staat zijn, waarom werd er dan niet overal over gepraat? Als je de tv aanzette, waarom was de klimaatcrisis dan niet het eerste waarover ze het hadden? Als de verbranding van fossiele brandstoffen ons bestaan bedreigt, waarom blijven we die dan gebruiken? Waarom werden er geen beperkingen opgelegd? Waarom was het niet illegaal om dat te doen? Waarom had niemand het over de gevaarlijke klimaatverandering die nu al een voldongen feit is?
Ik heb het syndroom van Asperger, dus voor mij zijn de meeste zaken zwartwit. Ik zie de mensen die het voor het zeggen hebben en ik vraag me af hoe ze alles zo ingewikkeld gemaakt hebben. Ik hoor mensen zeggen dat de klimaatverandering een bedreiging voor ons bestaan is, maar toch zie ik mensen verder leven alsof er niks aan de hand is.
In 2103, wanneer ik 100 ben
We kunnen de wereld niet meer redden door de regels te volgen, de regels moeten veranderen. Landen zoals Zweden moeten de CO2uitstoot met minstens 15 procent per jaar beginnen te verminderen, volgens het gelijkheidsbeginsel of de klimaatrechtvaardigheid – een principe dat in het hele akkoord van Parijs duidelijk verwoord is. En dat alleen om onder de 2 graden te blij ven, wat nog altijd veel ellende zal veroorzaken voor zoveel mensen en ecosystemen over de hele wereld. Nu voert de secretarisgeneraal van de Verenigde Naties aan dat we moeten mikken op 1,5 graad. Dat is een verandering op een grotere schaal dan we ons ooit konden voorstellen.
Als ik 100 jaar word, zal ik nog leven in 2103. Volwassenen denken vaak niet verder dan het jaar 2050. Maar tegen dan zal ik in het beste geval nog niet de helft van mijn leven achter de rug hebben. Wat we nu goed of fout aanpakken, zal gevolgen hebben voor mijn hele leven en dat van mijn vrienden, onze kinderen en hun kleinkinderen.
Toen ik in augustus van dit jaar weer naar school moest, besloot ik dat ik er genoeg van had. We hadden in Zweden net de warmste zomer ooit achter de rug. De verkiezingen stonden voor de deur. Niemand had het over de klimaatverandering als een reëel gevolg van onze manier van leven. Dus besloot ik de school te verlaten om op de grond te gaan zitten voor het Zweedse parlement en van onze politici te eisen dat ze de klimaatverandering op de juiste manier zouden behandelen: als het grootste
probleem waarvoor we ooit gestaan hebben.
Want als we een einde willen maken aan de klimaatverandering, moeten wij dat waarmaken. Zo zwartwit is het. Er zijn geen grijstinten als het om overleven gaat. We gaan verder als een beschaving of niet. Hoe dan ook moet er iets veranderen. Landen zoals dat van mij moeten de CO2uitstoot drastisch verminderen als we in gelijkheid en klimaatrechtvaardigheid geloven. Maar in plaats van daarover te praten, hebben onze politici het alleen maar over economische groei, energieprijzen en aandeelhouderswaarde. Wat zal de waarde daarvan zijn wanneer honderden miljoenen mensen in ellende leven?
Waarom zou je jonge mensen verplichten om te studeren voor de toekomst, als niemand genoeg doet om die toekomst te redden?
Stel eisen
Volgens de Zweedse universiteit van Uppsala moeten landen zoals Zweden over zes tot twaalf jaar de uitstoot reduceren tot nul, zodat mensen in armere landen een degelijke toekomst hebben en de infrastructuur kunnen bouwen die wij nu al hebben. Hoe kunnen we verwachten dat landen zoals India of Nigeria zich zorgen maken om de klimaatcrisis als wij, die alles al hebben, ons niet aan onze beloftes houden? Australië is de grootste uitvoerder van steenkool ter wereld, een van de belangrijkste oorzaken van de klimaatverandering. Politici willen de Adani Group helpen bij de bouw van een van de grootste steenkoolmijnen ter wereld. Op dit moment is er geen beleid om daar verandering in te brengen. Er zijn geen regels om de steenkool onder de grond te houden.
Dat alles moet vandaag veranderen. Als leerlinge kan ik die dringende verandering afdwingen. Ik ga intussen terug naar school, maar niet op vrijdag, dat is mijn stakingsdag. Elke vrijdag zit ik bij het Zweedse parlement tot mijn land in lijn is met het akkoord van Parijs. Ik zet andere leerlingen ertoe aan ook mee te doen: waar je ook bent, ga bij je parlement of plaatselijke bestuur zitten en eis dat ze hun best doen om de wereld onder die 1,5 graad te houden. Sommigen zeggen dat ik op school zou moeten zitten. Maar waarom zou je jonge mensen verplichten te studeren voor de toekomst, als niemand genoeg doet om die toekomst te redden? Wat voor zin heeft het feiten te leren als de belangrijkste feiten die door vooraanstaande wetenschappers voorgelegd worden, genegeerd worden door onze politici?
We hebben niet veel tijd meer. Als het mislukt, is dat een ramp. De veranderingen die vereist zijn, zijn gigantisch en we moeten allemaal bijdragen tot de oplossingen, vooral mensen zoals wij, die in rijke landen wonen. De volwassenen hebben ons in de steek gelaten. En aangezien de meesten de situatie blijven negeren, moeten we zelf tot de actie overgaan, en wel vanaf vandaag.