Berlinale start in crisis

De Berlinale begint vanavond in mineur. Het filmfestival verloor veel van zijn pluimen. Hoe kan het weer een hoogvlieger worden?

Quizvraag: wie won vorig jaar de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn? Het is u vergeven dat u niet onmiddellijk

Touch me not antwoordt, een gelijkekansenexperiment van de Roemeense regisseuse Adina Pintilie. De film is zó sterk dat hij niet uitkomt in België, tenzij voor wie zich op 20 maart naar cinema Galeries in Brussel rept. Het zegt iets over de relevantie van filmprijzen, en hoe snel die vergeten worden. Maar het zegt vooral iets over de crisis bij het filmfestival van Berlijn.

Ook dit jaar oogt de competitie op voorhand erg pover. Dat kan slecht nieuws lijken, maar uitzonderlijk goed blijken, tenminste als er dit jaar wél grote revelaties opduiken. Dat is uiteindelijk altijd de specialiteit van de Berlinale geweest. Zo won in 2007 de Chinese regisseur Wang Quan’an de hoofdprijs met Tuya’s marriage. Hij keert dit jaar terug met Öndög.

Er zijn nog enkele Berlijnse bekenden die zinnen op een comeback. Fatih Akin won ooit de Gouden Beer met Gegen die wand,

en Der goldene Handschuh klinkt fascinerend, over een seriemoordenaar die zijn slachtoffers vond in een Hamburgse kroeg met die naam. Maar dan moet Akin wel zijn mojo terugvinden.

François Ozon zal gegarandeerd de krantenkoppen halen met Grâce à Dieu, over een nog lopende zaak van seksueel misbruik in de Franse Kerk. Buiten competitie wordt er uitgekeken naar Light of my life, het regiedebuut van Hollywoodacteur Casey Affleck, waarin hij zelf speelt naast Elisabeth Moss. Hoe groot de rol is van die laatste, is onduidelijk: de film verbeeldt een toekomst zonder vrouwen.

Vrouwen scoren goed

Het wordt alleszins geen festival zonder vrouwen. Zo geeft de Berlinale andere festivals het nakijken als het gaat over de gelijkheid tussen man en vrouw. Met zeven films van vrouwen in een competitie van zeventien is 41 procent van de competitie geregisseerd door een vrouw. Het festival opent vanavond met The

kindness of strangers van regisseuse Lone Scherfig, met Zoe Kazan en Tahar Rahim (A pro

phet) in de hoofdrollen. Scherfig scoorde ooit een blockbuster met de kleffe romantiek van One day.

Kreeg gendergelijkheid voorrang op kwaliteit? Daar is weinig argumentatie voor, als je weet dat de voorbije twee Gouden Beren geregisseerd waren door vrouwen. Dat de vrouwen in competitie niet allemaal een belletje doen rinkelen is net omdat er nog een flinke achterstand valt goed te maken op dat vlak. Ook daar dienen festivals voor.

Maar vrouwen of niet: er valt niet te ontsnappen aan de vaststelling dat de Berlinale onder vuur ligt voor zijn te mager profiel. Directeur Dieter Kosslick werd gedwongen om na deze editie een stap opzij te zetten,nadat 79 Duitse regisseurs hem hadden

kaltgestellt met een open brief. Ook Fatih Akin ondertekende.

En dan toch: Netflix

Ooit was de Berlinale trots een van de drie grootste filmfestivals ter wereld, maar de voorbije jaren moest het de rol lossen van Cannes en Venetië. Dat laatste festival zat lange tijd in moeilijke papieren, tot het zich opnieuw uitvond als springplank voor de Oscars en, sinds kort, als podium voor Netflix, dat in Cannes niet welkom is.

Schoorvoetend laat de Berlinale voor het eerst een Netflixfilm toe in competitie, maar Elisa

& Marcela van Isabel Coixet klinkt niet meteen alsof Netflix er een