‘Ik heb nooit begrepen wat heimwee was, tot in Londen’
Vrijdag is de Brexitmusical van Nele Van den Broeck voor het eerst te zien in België. In die ‘popopera’ bezingt ze met veel humor en glitter haar gebroken muziekdroom in Londen.
In 2014 verhuisde Nele Van den Broeck naar Londen, in de hoop er ontdekt te worden. Iedere week speelde ze zo’n twee gigs op open podia, een reeks promotoren kwam voorbij, maar toch kwam dé grote doorbraak er niet. ‘Als je in Gent drie keer in de Charlatan speelt, ben je al big in Belgium’, zegt Van den Broeck lachend. ‘Niet zo in Londen: het aanbod aan artiesten is er zo overweldigend groot. Ik dacht: ik begin met kleine optredens en van het een komt het ander. Maar ik vergat dat dit mij in België wel tien jaar tijd heeft gekost. Ik had nog tien jaar in Londen kunnen proberen, maar daar had ik geen zin meer in.’
Wanneer heb je de klik gemaakt?
‘Ik was doodmoe, ik kon niet meer. De gedachte om weg te gaan werd steeds aanlokkelijker. Dat wou ik eerst niet aan mezelf toegeven. Het was immers cool om te zeggen dat ik in Londen woonde. Maar waar leef je voor? Toch niet om cool en ongelukkig te zijn? Londen was bij momenten echt verschrikkelijk en moeilijk. Het is een stad waar je snel eenzaam wordt. Ik heb nooit begrepen wat heimwee was, tot daar.’ (lacht)
In 2016 kwam daar nog de Brexit bovenop.
‘Die heeft mijn gevoel alleen maar versterkt: ik kan hier niets komen doen, ze zitten niet op mij te wachten. Het klimaat in de media was er een van “al die Europeanen die onze jobs komen stelen!” Britten zijn zo op zichzelf gericht. Als ik vertelde wat ik in België deed of dat ik columns schrijf voor De Standaard, dachten ze “very nice”, maar dat was het ook. Nu goed, had ik dan verwacht dat ze mij er met open armen zouden ontvangen? De Brexit was eerder de druppel: ik had geen zin om er een “settled status” aan te vragen en in onzekerheid te moeten leven. Het is er echt een puinhoop nu. Aan alle Europeanen in Londen: veel moed.’
Dit is jouw tweede Britse musical, na ‘How to fail at being perfect’. Hetzelfde thema?
‘Ja, ik krab graag het laagje vernis eraf, dat is een rode draad in mijn columns, muziek en theater. Ook nu gooi ik mijn hart voor 500 man op het podium, weliswaar gefictionaliseerd. Het zijn mijn vragen en dilemma’s, maar in een geestige vorm. Humor is het grootste geschenk dat we als mensheid hebben. Mijn voorstellingen zijn vaak relativerender dan ikzelf. Mensen lachen met wat ik vertel, terwijl ik wel in de badkamer aan het huilen was toen ik het schreef. Door een musical over mijn ervaringen in Londen te maken, kan ik alles beter plaatsen.’
Je woont nu opnieuw in Brussel. Zit jouw Londense avontuur er definitief op?
‘Ik zie mezelf nog wel teruggaan, maar dan voor tijdelijke projecten. De voorbije jaren heb ik uit mijn koffer geleefd, van land naar land. Daar heb ik het even mee gehad. Mijn ene kant wil avontuur en buitenland – ik ga later deze maand twee weken met mijn ukelele toeren in Duitsland – maar mijn andere kant wil gewoon thuisblijven. Ik ben wel net verliefd geworden op een Amsterdammer. Deze keer zal het toch een langeafstandsrelatie worden, want ik heb geen zin om weer naar het buitenland te verhuizen.’ (lacht)
‘Het was cool om te zeggen dat ik in Londen woonde. Maar waar leef je voor? Toch niet om cool en ongelukkig te zijn?’
NELE
VAN DEN BROECK