Televisie uit de oertijd
Carry Tefsen – Mien Dobbelsteen uit Zeg ’ns aaa – en haar aparte stemgeluid: ze maken deel uit van mijn kin dertijd. Eind jaren 80 presenteerde Tefsen op de Nederlandse tv Op goed geluk. Met een versgewassen kop, blote voeten en een zakje kroepoek kropen mijn zus en ik op vrijdagavond voor tv. Waren ons deel: hartvormige schuifdeuren, rookmachines, pofmouwen à gogo en 21jarigen die eruit zagen alsof ze 45 waren. De stoute woordspelingen (seks, woehoehoe) deden ons gniffelen en als bleek dat de kandidaten elkaar op reis OP DE MOND (!!!) gekust hadden, krompen we in elkaar van ongemakkelijkheid. We waren dan ook nog niet eens halverwege de lagere school – jongens waren nog vies en VTM stond nog in de steigers. Tefsen stopte in 1992 met het datingprogramma. Ingeborg presen teerde vanaf 1991 op VTM de Vlaamse versie Blind date. Dat hield ze vol tot 2004. Daarna werd ze zo licht dat ze leviteerde en schijnbaar voorgoed van het scherm zweefde.
Tefsen is intussen 80 jaar. Op goed geluk is een programma uit de oertijd van televisie. In een kramp van nostalgie heeft VTM nu beslist om het datingprogramma af te stoffen en weer uit te zenden. Niet Ingeborg – om een of andere reden uitgegroeid tot spirit animal van de millennial – maar Nathalie Meskens mag nu grinnikend de stoute woordspelingen aan elkaar rijgen.
Met enige verwachting zijn we aan deze aflevering begonnen. Maar jongens, wat een ongelooflijk langdradig, saai en ongemakkelijk boeltje was dat, zeg. Waar hadden we ook op gehoopt? Pofmouwen, rookmachines of kitscheri ge decordeuren? We kregen niets van dat alles: alleen een drooggetrokken versie van een programma dat ooit iets was, maar eigenlijk al heel lang helemaal niets meer.
Het heeft geen zin om een programma te rebooten nadat alle denkbare parodieën erop al gemaakt zijn. We zijn het voorbije decennium overspoeld met serieuze en minder serieuze, trashy en minder trashy dating of antidatingprogramma’s op tv. Hoe ga je, met al je kleren aan, nog over het vuilgebekte Temptation Island? In elk geval niet door bij een jonge huisarts mopjes te maken over ‘doktertje spelen’ of ‘naaien’. Niet geschoten is altijd mis, moet Meskens gedacht hebben. Ze mitrailleerde mopjes. Het was grapdwang waar zelfs de moppenmakers van De slimste mens nog een punt aan kunnen zuigen.
Na het aanschouwen van dit alles werden we warempel overvallen door een vlaag van nostalgie. Waar is de tijd dat tvmakers vooral vernieuwende programma’s wilden maken? Heimwee hebben we naar de tijd waarin ‘afgevoerd wegens tot op de draad versleten’ nog niet afgevoerd was.
Blind date.
Wat een ongelooflijk langdradig, saai en ongemakkelijk boeltje was dit, zeg