POLITIEKE MOED

Als Brussel echt zal doen wat het belooft, niet alleen administratief zijn twee snelwegen afschaffen, maar ook het aantal rijstroken op de E40 en de A12 verminderen en de snelheid drastisch doen dalen, dan zal onze hoofdstad voor de Vlaming minder bereikbaar worden. Het getuigt van daadkracht dat Brussels ministerpresident Rudi Vervoort (PS) en zijn minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A) zich niet laten intimideren door ongetwijfeld aankomend protest, maar gaan voor schonere lucht en een leefbare stad. Van de Brusselse schepen van Mobiliteit Bart Dhondt (Groen) zullen ze geen tegenwind krijgen. In tegenstelling tot drie jaar geleden, toen het plan al eens op tafel lag en de toenmalige schepen Els Ampe (Open VLD) zich op één lijn zette met de tegenstanders zoals Touring en VAB.

Maar zonder het Gewestelijk Expresnet en zonder bijkomend beter openbaar vervoer dreigt de Vlaamse pendelaar ernstig in de problemen te komen. Die zal er allerminst mee kunnen lachen als hij tijdens de piekuren nóg langer in de file staat. Een mooie intentie zal dan, door wie niet in de hoofdstad woont maar er wel werkt, ervaren worden als niets anders dan een potje pesten.

De politieke moed van Smet en Vervoort is ongetwijfeld ingegeven door de wetenschap dat hun kiezers niet de lasten van deze ingreep zullen moeten dragen, maar er wel de vruchten van kunnen plukken. En dat ze door die kiezers dus ook niet ter verantwoording zullen worden geroepen, als de pendelaars in de miserie komen. Het toont aan dat we met z’n allen wel roepen dat we een daadkrachtig klimaatbeleid en maatregelen voor schone lucht willen, maar meteen in protestmodus schieten als we er zelf de negatieve gevolgen van ondervinden.

In een ideale wereld zou een effectief klimaatbeleid tegelijkertijd een groot pakket aan maatregelen nemen: én autoverkeer ontmoedigen, én in beter openbaar vervoer voorzien. Dan zouden verschillende overheden en stakeholders samenzitten om tot een logisch pakket aan maatregelen te komen. Maar ons land met zijn versnipperde bevoegdheden en zijn politici met een gebrek aan een langetermijnvisie, is tot nu niet in staat gebleken om voor cruciale thema’s één beleid uit te stippelen, over verschillende partijen heen.

Pascal Smet denkt dat de automobilist vanzelf zijn gedrag zal aanpassen. Dat valt te betwijfelen. De automobilist kan alleen maar hopen dat bij te veel hinder politici die verantwoordelijk zijn voor het openbaar vervoer, genoeg onder druk komen te staan om de nodige maatregelen te nemen.

We willen een daadkrachtig klimaatbeleid, maar schieten meteen in protestmodus bij de gevolgen