Meer dan 500 atleten geschorst na doping

519 atleten zijn op dit ogenblik geschorst, zo blijkt uit de jongste statistieken van de Athletics Integrity Unit, opgericht na de dopingschandalen in de atletiek enkele jaren geleden. Hoezo, wielrennen de ‘vuilste’ sport? Niet dus.

1. Liefst 519 atleten? Zo veel?

Ja, en – voor alle duidelijkheid – dit zijn enkel de atleten die effectief op dit ogenblik geschorst zijn wegens doping. Zijn dus niet meegeteld: de talloze atleten die een schorsing kregen, maar die bijvoorbeeld nog beroep kunnen aantekenen en van wie de schorsing dus nog niet definitief is. Zoals de Russische snelwandelaar Anisa Kirdyapkina, die gisteren door de sportrechtbank TAS werd geschorst. Hij kan nog tot half februari beroep kan aantekenen. Of de elf Russen die eind vorige week werden geschorst, onder wie olympisch hoogspringkampioen Ivan Ukhov, nog beroep kunnen aantekenen.

De sancties variëren: zowel enkelen die levenslang geen sport meer mogen uitoefenen, omdat ze bijvoorbeeld voor de tweede keer in hun carrière tegen de lamp liepen, tot het gros dat vier jaar kreeg, het meest gangbare tarief, tot sommigen die achttien maanden, afhankelijk van het dopingproduct of de omstandigheden.

2.

Wordt er de voorbije jaren dan meer doping genomen in de atletiek?

Niet noodzakelijk. Dopingjagers sporen de voorbije jaren vooral meer, gerichter en fijnmaziger op.

Niet toevallig valt de oprichting van de Athletics integrity unit, de officiële dopinginstantie van de internationale atletiekfe

deratie die de geschorste atleten publiceert, in de naweeën van de schokgolf die door de Russische sport ging. Nadat bekendraakte dat Rusland de kluit belazerde in zowat alle sporten, werd een versnelling hoger geschakeld. Dopingcontrolestalen van medaillewinnaars van de Olympische Spelen van Peking 2008 en Londen 2012 werden opnieuw opgediept om zoveel jaren later opnieuw te worden getest. Stalen waarbij op het ogenblik zelf geen vuiltje aan de lucht leek, bleken zoveel jaren later toch positief. De reden: er kon worden getest met betere opsporingsmethodes.

Zo liepen heel wat atleten tegen de lamp met nochtans ‘ouderwetse’ dopingproducten, klassiekers als anabole steroïden. De reden: met de moderne opsporingsmethodes kan bijvoorbeeld de opsporingstijd van sommige producten voor die uit lichaam zijn verdwenen, met liefst een jaar worden verlengd vergeleken met vroeger. Atleten die dachten dat niets meer kon worden getraceerd, werden geklist.

Ook werden de voorbije jaren steeds meer buitencompetitiecon troles afgenomen in de atletiek, nog altijd de efficiëntste manier om dopingzondaars te pakken. Het afgelopen jaar waren dat er bijna zesduizend per jaar wereldwijd, vijf jaar geleden amper 1.500.

3.

Rusland hofleverancier, en wie nog?

Rusland is wel ‘hofleverancier’ van de trieste cijfers met dank aan het staatsgestuurde dopingsysteem van de voorbije jaren dat werd ontrafeld – maar lang niet het enige land met hoge statistieken. Dat op dit ogenblik bijvoorbeeld meer dan dertig Kenianen een schorsing uitzitten, bevestigt enkel het vermoeden dat het genetische talent van de langeafstandswonders soms een beetje werd geholpen op niettoegelaten manier. Alleen: dat werd wel vermoed maar tot begin 2016 (!) werden Keniase atleten in eigen land amper getest. 4.

Hoezo, is wielrennen dan niet de ‘vuilste’ sport?

Wel, die perceptie leeft maar ze klopt niet. Zo publiceert de MPCC, de beweging voor een geloofwaardig wielrennen, elk jaar een overzicht per sport van de dopinggevallen. In 2018 was atletiek koploper met 98, na baseball, gewichtheffen, voetbal, paardensport, powerlifting, cricket, American football, rugby, biatlon, tennis en boksen kwam wielrennen met 17 gevallen. Vorig jaar is geen uitzondering, ook in 2017 stond atletiek (45 dopinggevallen) met baseball en gewichtheffen in de top drie en wielrennen (11 dopinggevallen) in de middenmoot.

Ook in de statistieken van het Wereld AntiDoping Agentschap (Wada) van afwijkende testresultaten (niet elke afwijkende test resulteert in een schorsing maar het is wel een indicatie) van de voorbije jaren “prijkt” atletiek steevast bij de koplopers.

Dat er intussen in atletiek ‘beter’ wordt gezocht dan in wielrennen, gaat niet op. Zo hebben bijvoorbeeld zowel profwielrenners als profatleten eenzelfde biologisch paspoort, dat schommelingen in bloedwaarden (die kunnen wijzen op doping) bepaalt. Zo moeten zowel profwielrenners als profatleten hun whereabouts, de verblijfsgegevens die onaangekondigde dopingcontroles mogelijk maken, invullen.

5. Zitten er grote namen tussen?

Wat de naamsbekendheid betreft: neen, de lijst met bijna vijfhonderd namen doet niet meteen bij de meesten een belletje rinkelen, althans niet zoals Usain Bolt. Wat hun prestaties betreft: ja, heel wat mannen/vrouwen die medailles op Olympische Spelen, wereldkampioenschappen, Europese kampioenschappen en andere continentale kampioenschappen, zijn tegen de lamp gelopen. Elena Slesarenko bijvoorbeeld, wereldtop hoogspringen ten tijde van Tia Hellebaut. Of Jon Drummond, voormalig wereldtopper 100 en 200m en op de Olympische Spelen van Londen 2012 nog coach van de Amerikaanse estafetteploegen. Of Steve Mullings, die met de Jamaicaanse 4x400m wereldkampioen werd en nu levenslang geschorst.

6. En in België?

Op dit ogenblik is welgeteld één Belgische atleet geschorst. Rik Demuynck kreeg een vierjarige schorsing (van 21 juni 2016 tot 20 juni 2020). Demuynck is geen grote sportieve vis – dat wil zeggen: niet van het allooi van pakweg de Borlées of Nafi Thiam. Hij is zelfs geen profatleet, in tegenstelling tot de meeste andere atleten op de ‘dopinglijst’, maar wel een vijftigplusser die in zijn vrijetijd kogelstoten en andere werpdisciplines beoefent. Bij de man, een tuinbouwer, werd in 2016 een cannabisplantage aangetroffen.

In Vlaanderen wordt vaak gecontroleerd – wat het aantal tests per olympische deelnemer betreft, staan we in de top vijf.