Zie ons hier lopen, op een doordeweekse dag

Guy Swinnen (59) en Eva Daeleman (28) zijn allebei fervente wandelaars. In het raam van de nieuwe campagne van Te Gek!? gaan ze samen met ons en de hond Fanny op stap. ‘Iedereen is nu aan het werken en wij niet – ah sorry, jij wel!’

Ze begroeten elkaar als goeie vrienden, ondanks het leeftijdsverschil. Logisch, ze kennen elkaar al van toen Eva Daeleman nog samen met Peter Vandeveire de ochtendradio presenteerde op MNM, en Guy Swinnen daar weleens langs kwam om over zijn muziek te vertellen.

Die tijd ligt definitief achter Daeleman. In 2015 en 2016 kampte de presentatrice met een flinke burnout, waarmee ze noodgedwongen naar buiten kwam: ‘Er begonnen rare verhalen over mij de ronde te doen.’ Ook de zanger vertelde al meermaals over zijn depressie, na de split van zijn band The Scabs – die nu aan een nostalgische comebacktournee bezig is. Daarom zijn ze peter en meter van Te Gek!?, de organisatie die aandacht vraagt voor geestelijk welzijn en die dit jaar een lans breekt voor een eenvoudige remedie om je goed te voelen in lichaam én geest: wandelen.

Vanwege de hond

‘Je hebt er niets voor nodig. Alleen je jas aantrekken, de deur uitstappen en je bent begonnen’, zegt Swinnen. We vertrekken op een winterse januariochtend van bij zijn achterdeur, de hond Fanny trekt hem voort. Deze wandeling heeft ze nog gedaan. ‘Ze is erg energiek en heeft veel beweging nodig. Ik ga er twee keer per dag mee naar buiten, en soms ’s avonds nog eens. Soms heb ik geen zin, maar doe ik het toch, vanwege de hond.’

Herkenbaar, zegt Daeleman. ‘Op het dieptepunt van mijn burnout kon ik haast niets meer. Ik had veel pijn in mijn heupen, mijn stappen was erg vertraagd, mijn spreken ook. Ik leek wel een vertraagde film! Ineens droomde ik dat ik een hond had. Ik, die tevoren altijd een megaangst voor honden had. Toen heb ik Olav in huis gehaald. Met hem ging ik weer de deur uit. Eerst maar 300 of 400 meter, maar elke dag een beetje verder weg.’

Olav is vandaag niet meegekomen. ‘Gelukkig weet hij niet welke fijne wandeling ik nu aan het maken ben. Maar in deze kou kan hij niet zo lang buiten blijven.’

Keuzes maken

We zijn langs de spoorweg gestapt en lopen het Heesbos in, waar de sneeuw nog op de takken

van de bomen ligt en knispert onder onze voetstappen. Verder is het stil. Zo heerlijk – er zijn maar weinig mensen die zich dit op een woensdagochtend kunnen veroorloven toch?

‘Het is een kwestie van zelfzorg. Van keuzes maken’, zegt Daeleman. ‘Mensen zeggen zo vaak dat het lijkt alsof ik altijd vrij ben. Dat is zeker niet zo. Vanmiddag werk ik in Mechelen en vanmorgen heb ik al mails beantwoord. Misschien klop ik wat minder uren, maar ik werk zeker efficiënter. Ik werk ook vaak als andere mensen vrij hebben, zoals ’s avonds en in het weekend. Dat is het lot van freelancers, dat doe jij toch ook, Guy?’

Guy zegt: ‘De vrouw van Willy (Willy Willy, gitarist van The

Scabs, red.) rijdt nu mee naar onze optredens omdat hij ziek is, en zegt: amai mannen, jullie maken lange dagen. De soundcheck begint om vier uur, maar dan zijn we vaak al een uur onderweg geweest. We komen pas na middernacht thuis – klaarwakker en opgedraaid, dus dan kun je nog niet direct naar bed. Ik leg dan nog een vinylplaat op of check mijn mails.’

‘In het begin, toen ik pas mijn job had opgegeven om mijn kans te wagen als professioneel muzikant, kon ik mij er wel schuldig over voelen, als ik zo eens een dag of twee niets te doen had. Je wordt door de maatschappij ook voor aap gehouden: je moet die nieuwe tv en die nieuwe smartphone hebben en dit en dat nog. Maar ik leef heel sober nu, en dat gaat ook.’

Eva beaamt: ‘Ik heb de zekerheid van een vast loon opgegeven en ik had geen backup. Dat was niet makkelijk. Maar ik wilde niet in die gouden kooi blijven zitten. Eens ik die kooi zág, dacht ik alleen nog maar aan ontsnappen. Gelukkig heb ik een man getroffen die net zo in het leven staat als ik. Samen kiezen we hier elke dag opnieuw voor. Ik ben gestopt met spullen te kopen, heb veel verkocht dat ik toch niet nodig heb. En met vrienden gaan we nu vaak wandelen, in plaats van op café. Het kost niets en je kunt veel beter met elkaar praten.’

In het hier en nu

De hond begint te blaffen en trekt aan de leiband, omdat er in de verte een trein voorbijrijdt. ‘Ze is gek op treinen. Ze zou er meteen achter hollen’, zegt Guy. ‘Daarom kan ik haar niet los laten lopen. Stil nu, Fanny!’

Geweldig toch, hoe scherp honden waarnemen, vindt Eva. ‘Ken je die cartoon van die man en die hond die samen naar een schilderij van een landschap kijken? In de tekstballonnen zie je wat er door hun hoofd gaat: bij de man zien we zijn werk, zijn gsm en nog een heleboel zaken. Bij de hond is in de gedachtenballon alleen dat landschap te zien. Dat is waarom honden gelukkiger zijn dan wij en waarom ze ook zo goed zijn voor ons. Ze brengen ons naar het hier en nu terug.’

Er rinkelt plotseling een gsm. De buitenwereld dringt zich toch weer op. Het is de gsm van Eva. ‘Excuus, maar mijn centrale ver warming is kapot en ik hoop dat het de chauffagist is. Normaal laat ik mijn gsm altijd thuis als ik ga wandelen.’ Het is de chauffagist niet, Eva steekt het toestel weer in haar jaszak.

‘Over tien dagen verhuis ik met mijn man naar Oostende. Nu nog even rillen in dat koude huis, brrr.’

Alles kan

Ook Oostende is een droom die ze in realiteit omzet. ‘Ik vind dromen erg belangrijk, omdat ze ons buiten de normale kaders doen denken. Kinderen durven dat nog gretig te doen, veel volwassenen beperken zichzelf. Kijk, ik vind ook niet dat je elke droom direct in een plan moet omzetten. Dromen maakt mij gewoon gelukkig. En tegelijk weet ik dat alles kan en alles mogelijk is.’

‘Drie jaar geleden zat ik nog in een heel andere mindset. Mijn eerste gedachte was toen vaak: dat kan (ik) niet. Tot mijn coach zei: morgen stapt hier iemand binnen die denkt dat het wél kan en die het gewoon doet. Het moeilijkste is de eerste stap zetten. Die drempel ben ik nu voorbij.’

Guy knikt: ‘Eigenlijk is mijn hele leven zo gegaan. Toen we begonnen met The Scabs, dacht ik: het zou fijn zijn om eens in zaal Patria te spelen. Twee maanden later was het al zover. Toen droomde ik van een singeltje, dat er snel kwam. Zo ging het almaar door. Zopas hebben we een Lifetime Achievement Award gekregen op de Mia’s. Ik, die niet eens een virtuoze muzikant ben.’

‘Dat is wat er gebeurt als je werk je passie wordt’, meent Eva. ‘Het is ook wel hard werken’, meent Guy. ‘Ik kan heel veeleisend zijn voor mezelf en voor mijn band.’

Passie en geluk

Hij heeft nu even de moeilijke periode overgeslagen die volgde op de split van The Scabs in 1996. Gevolg: een diepe depressie, die zes jaar bleef duren. ‘Ineens zat ik thuis voor de tv en niemand die me nog belde. Dat was die droom die aan diggelen geslagen werd.’

Swinnen heeft er al vaak over verteld en blijft dat doen als peter van Te Gek!? ‘Ik vind het niet erg, want ik put er kracht uit als ik merk dat ik er mensen mee kan helpen. Ze zien dat iemand die het ogenschijnlijk goed voor elkaar heeft, het ook best heel lastig kan hebben. En dat er ook geluk mee gemoeid is.’

De gsm van Eva rinkelt weer. ‘Hallo?’ Het is nog altijd de chauffagist niet, maar de bank, die haar meldt dat een dame in het bos zojuist haar bankkaart heeft gevonden: vermoedelijk bij het vorige telefoontje uit haar zak gevallen. Ze is stomverbaasd: ‘Hoe kan dat nu?’ Dan herpakt ze zich: ‘Zie je wel, ik zei het daarnet nog. Alles kan. Alles is mogelijk!’

Morgen:

‘Ik vind het niet erg om over mijn depressie te vertellen, ik put er kracht uit als ik merk dat ik er mensen mee help’

GUY SWINNEN

‘Ik wilde niet in die gouden kooi blijven zitten.

Ik ben gestopt met spullen te kopen en heb veel verkocht dat ik toch niet nodig heb’

EVA DAELEMAN