Zing daar maar eens een lied over
Musical ‘Next to normal’ is een bekroonde Amerikaanse productie over bipolaire stoornis.
Next to normal. Muziektheater Promitheus ¨¨¨èè Gezien op 26/1 in Zwarte Zaal Fakkeltheater, Antwerpen.
Deze musical is in verschil lende opzichten een tour de force. Voor de muzikanten, centraal op het podium en toch verhuld, die geen moment rust wordt gegund. Haast alle tekst wordt gezongen, en er zijn maar een paar momenten dat de muziek volledig wegsterft. Zo ontstaat er een echte soundtrack die eerder doet denken aan rockopera's uit de jaren 70 dan aan de grootschalige mu sicals voor een breed publiek. Maar dan wel met eigentijdse pop, verrassend en creatief gear rangeerd, en perfect uitgevoerd.
Respect ook voor de acteurs, die lappen wetenschappelijke tekst uit het hoofd hebben geleerd, om die dan ook nog eens vlekkeloos te zingen in plaats van gewoon uit te spreken. Alle symptomen van bipolaire stoornis worden benoemd of uitgebeeld. Er zijn diepgravende consultaties bij de psychiater en er wordt gegoocheld met medicijnen. De interactie tussen de personages lijkt één grote oefening systeemtherapie. In het programmaboekje staat het nummer van de Zelfmoordlijn (1813), want ook dat thema komt uitgebreid aan bod. Zing daar maar eens een liedje over.
De mentale problemen van Diana, het hoofdpersonage, beheersen het leven van de familie Goodman. (Een beetje raar dat de namen niet vervlaamst werden, wat soms een pedant effect heeft.) Vader wordt stilaan wanhopig, dochter zoekt soelaas in liefde en drugs, oude demonen dienen zich aan. Het verhaal beweegt zich voorspelbaar naar een dramatisch hoogtepunt en wordt al te lang uitgerekt.
Ondanks de hartverscheurende en soms uitzichtloze vragen die de musical opwerpt, word je er als toeschouwer niet echt warm van. De acteurs staan vrij statisch te zingen, het gezicht licht pathetisch naar het publiek gekeerd, zoals dat blijkbaar hoort in dit genre. De emotionele betrokkenheid ontbreekt, misschien net omdat er gezongen moet worden. De manische kant van de bipolaire stoornis wordt in het begin één keer treffend uitgebeeld, de depressieve kant blijft al helemaal onderbelicht. Toch een gemiste kans voor dit gezelschap. Met dit materiaal was meer mogelijk, zowel inhoudelijk als in de uitvoering.