‘Geen idee wanneer ze me een creep begon te vinden’

Hij dacht dat hij wel even kon dollen met dat jonge meisje. Wat begon als een spel, eindigde met een maand in de psychiatrie. ‘Als ik verliefd ben, verander ik in een onmogelijke man.’

‘Op een dag kreeg ik een mail van een meisje. “Ik moest je mailen, dat zou naar het schijnt boeiend zijn voor mij.” Ze had mijn mailadres gekregen van een man met wie ik had zitten chatten over het existentialisme, en hoe je een ander nooit helemaal kunt kennen. Taal is geen goed gereedschap om dingen over te brengen. In mijn denken kun je elkaar nog het dichtst naderen via BDSM, omdat je je daarin overlevert aan elkaar.’

‘Toen ik die mail kreeg, wist ik meteen dat het meisje in kwestie het cadeautje was dat die man me al chattend beloofd had. Ik ben zoals Pygmalion, de beeldhouwer die verliefd werd op de vrouw die hij zelf gemaakt had. Ik leg graag dingen uit, ik breng een vrouw graag bij wat goede literatuur, muziek, kunst is. Dat is mijn fetisj, zie het als een intellectuele vorm van het spel tussen dominant en sub. Toen ik die mail kreeg, realiseerde ik me dat ik al lang niet meer gespeeld had, en dat ik het miste. Met mijn vrouw had ik een goede band, maar op erotisch vlak was alles tussen ons stilgevallen toen we kinderen kregen.’

‘Ik sprak met mezelf af dat ik het platonisch zou houden en stuurde mijn cadeautje een antwoord. Het enige wat ik wou, was spelletjes en leuke dingen voor haar bedenken. Zij gebruikte een schuilnaam en noemde zichzelf een hedoniste. Niets wees erop dat ze op zoek was naar verbondenheid of geborgenheid, laat staan naar een relatie. Toch had ik vanaf onze eerste mailconversatie moeten weten dat ik een risico nam. Ze was creatief, geestig, innemend. Ze inspi reerde me, we mailden tientallen keren per dag. Het was alsof ik weer zuurstof kreeg. Hoe goed mijn vrouw en ik als koppel ook waren, mijn creatieve kant vond ze eerder grappig dan dat ze erin geloofde.’

‘Ik verlegde mijn grenzen, we spraken af om iets te gaan drinken, hadden een keer seks. Na de tweede keer seks is het echt fout gelopen. Ik wou niet meteen nadien weggaan, dronk nog een glas met haar. Ze legde haar hoofd in mijn schoot en we waren verloren. Ik was waarschijnlijk al langer verliefd zonder het goed door te hebben, en zij is het die avond geworden, zei ze me toen.’

Voeden

‘De verliefdheid maakte me supergelukkig. Te gelukkig. Ik was bijna manisch. Na een maand sprak zij al over samenwonen. Mijn tweede kind was net geboren toen ik voor Jessie (*) viel. Mijn vrouw bleek mijn gsm te controleren en heeft me aan de deur gezet de dag na de babyborrel. Onze hele vriendenkring was geschokt, wij waren het perfecte koppel. De meeste vrienden leken haar kant te kiezen, wat ik begrijp – ik was zo fout gegaan, hoe konden ze anders? Ik heb zelfs een supergoede vriend een keer met me horen spotten achter mijn rug, met mijn midlifecrisis en mijn jong ding.’

‘De dag dat ik mijn spullen verhuisde, met een taxi, heb ik me heel eenzaam gevoeld. Jessie was toen voor een maand op reis met haar familie. En in mijn hoofd ging het helemaal mis. Ook al was ze ver weg, ik wou haar voeden zoals we elkaar altijd voedden. Dus had ik een blog gemaakt, waarop ik elke dag een grap voor haar zette. Dat had

ik niet mogen doen. Ik zat te wachten tot ze mijn boodschap gelezen had. Toen ik een keer een filmpje voor haar gemaakt had, had ze na anderhalve dag nog niet gekeken. Toen heb ik haar gemaild om te vragen waarom ze nog niet gekeken had. Dat kwam over alsof ik haar controleerde, of dat ik niet kon verdragen dat ze zich amuseerde. Maar ik wou gewoon weten of mijn filmpje geslaagd was.’

‘Ik ben in normale toestand helemaal geen controlerend type. Met mijn exvrouw of met mijn huidige vriendin, die ik tijdens mijn maand in de psychiatrie heb leren kennen, heb ik dat soort gedrag nooit vertoond. Met hen was het twee keer een grote genegenheid en verbondenheid die uitgroeide tot liefde. Het is alleen als ik verliefd ben dat ik zo onzeker word, dat ik alles kapotmaak. Je geeft jezelf zo over aan iemand, het is alsof je je stuur aan iemand anders geeft. Dat alles verterende, dat controleverlies, ik kan daar niet mee om. Ik ben gemaakt om liefde te geven, om genegenheid te voelen en voor iemand te zorgen.’

‘Toen Jessie terugkwam na een maand op reis, was het einde al ingezet. Twee dagen na mijn mail over dat filmpje, liet ze weten dat ze toch niet met mij op reis kon gaan als ze terugkwam. Daar ben ik op gekraakt, ik ben in mijn schulp gekropen en heb een aantal uren niets meer van me laten horen. Wat zij dan weer als passiefagressief ervaren heeft. Op dat punt is er voor haar iets gebroken. Ze zei dat ze niet met een man wil zijn die op zo’n manier met conflict omgaat.’

‘Het was nog twee weken vagevuur, dat ze twijfelde. Na de allerlaatste keer dat ik haar gezien heb, en dat haar gezicht helemaal anders was, heel bitchy, ben ik helemaal kapotgegaan. Toen heeft een vriendin me naar de psychiatrie gebracht. Het kon niet anders. Ik sliep niet meer, tenzij ik gedronken had. Ik bleef haar mailen, ik vrees dat het zielige mails waren. En ja, ik zette een tracker in die mails, zodat ik kon zien of ze gelezen waren. Is dat creepy? Ze heeft me toen al een paar keer gevraagd om haar niet meer te mailen. Dat heb ik geprobeerd, en dat probeer ik nog altijd. Het gaat beter nu. Het is zoals stoppen met roken: elke dag niet gemaild, is een dag gewonnen. Ik heb mezelf een gedragscode opgelegd. Ik weet dat ik haar niet mag googelen. Maar het is niet makkelijk met al die sociale media. Ik kijk niet naar haar Instagram, maar Linkedin vraagt me bijvoorbeeld geregeld of ik haar ken. Zowat om de twee maanden struikel ik weer, stuur ik een mail met iets geestigs dat haar op het lijf geschreven is. Ze antwoordt nooit.’

Ziekte

‘Ik weet niet op welk punt ze me echt een creep gaan vinden is. Toen ze jarig was, een paar maanden na onze breuk, had ik een boek bij haar in de bus gestoken – gewoon een goed boek over een dystopie, niets symbolisch. Toen heeft ze me laten weten dat ze niets meer met mij te maken wilde hebben. Drie weken later kreeg ik van de politie een uitnodiging voor een verhoor over belaging, stalking. Ik heb hen alles getoond wat ik gestuurd had na mijn verblijf in de psychiatrie, ongeveer een bericht per maand, en de klacht is geseponeerd. Maar ik voel me er nog altijd vies over. In welke mate ben ik een creep, dat vraag ik me af. Uit de klacht begreep ik ook dat zij andere feiten heeft dan ik. Zij had aan de politie verklaard dat we slechts een paar keer gedatet hadden, terwijl we de laatste maand zowat constant samen sliepen. Het was echt anders dan wat zij ervan gemaakt heeft. En ik denk niet dat ik ooit iemand zou stalken, integendeel, ik meed de straten rond haar huis na de breuk. Maar zelfs als zij overdrijft, is het een gruwel dat zij het zo ervaren heeft, en voel ik me schuldig. Ik heb spijt dat ik het niet anders heb aangepakt met haar. Het had zo mooi kunnen zijn.’

‘De psychiater heeft me tijdens mijn opname gewaarschuwd, dat het vijf jaar kan duren voor een plots afgebroken verliefdheid van die orde op mijn leeftijd verwerkt is. Veel kon hij niet voor me doen, na een maand besefte ik dat ik beter af was als ik terug ging werken en tenminste iets creatiefs deed. Ik heb me er intussen bij neergelegd dat het een ziekte is. Die misschien ooit overgaat – het is nu 2,5 jaar geleden. Ik heb al van alle therapieën geprobeerd, maar niets helpt.’

‘Het gruwelijke is dat ik rationeel alles vat. Ik weet dat ik haar idealiseer, ik weet dat het nooit meer iets wordt en ik weet dat ik niet met verliefdheid kan omgaan. Maar al dat besef doet geen afbreuk aan het verlangen. Nog altijd gaat er geen uur voorbij zonder dat ik aan haar denk. Dat begrijpt geen mens, dat de ratio apart staat van de beleving, dat de ratio niets afdoet van de drang, de passie, de nood – die nooit ingevuld zal worden. Een obsessie te lijf gaan met de ratio, is zoals kanker bestrijden met homeopathie.’

Het is zoals stoppen met roken: elke dag niet gemaild, is een dag gewonnen