Het Griekse drama revisited
De finale van het Brexitdrama ontvouwt zich steeds meer langs de lijnen van de Griekse financiële crisis.
We spoelen even terug naar de zomer van 2015. Griekenland is zonder geld gevallen omdat de regeringTsipras de besparingseisen van Europa niet langer wil slikken. Iedereen gaat ervan uit dat de Grieken uit de eurozone worden gegooid. Zeker als premier Tsipras in allerijl een referendum organiseert waarin ook de Griekse bevolking – met meer dan 60 procent – de besparingen verwerpt.
Maar er komt nog een Europese top van de laatste kans. En jawel, het mirakel geschiedt. In de vroege uurtjes plooien Tsipras en zijn minister van Financiën voor het Duitse geweld. Er komen extra bezuinigingen en in ruil krijgt Athene vers Europees geld.
In het Brexitdrama naderen we stilaan dit moment. Over 44 dagen moet het Verenigd Koninkrijk in principe uit de EU stappen en er is geen enkel vooruitzicht dat dit ordelijk zal verlopen. Normaal gezien moest het Lagerhuis deze week opnieuw stemmen over een aangepaste deal die premier May met Europa heeft gesloten. Vorige maand hadden de parlementsleden het oorspronkelijke akkoord met grote meerderheid verworpen en hadden May terug naar Brussel gestuurd met de opdracht de Ierse backstop te heronderhandelen.
Toon verhardt
Maar Europa wil daarvan niet weten en de hulplijn die Labour haar gooide, heeft May deze week van tafel geveegd. Corbyn en co. willen dat het VK permanent in de Europese douaneunie blijft waardoor het probleem van de backstop – die maakt dat de grens tussen Ierland en NoordIerland openblijft – meteen van de baan is. Ook Europa vond dat een goed plan.
En dus kon May gisteren haar parlement alleen meedelen dat ze nog altijd geen oplossing heeft. De parlementsleden hebben dus niets om over te stemmen. Ze beloofde wel dat die stemming er zeker nog komt, waarschijnlijk op 27 februari. Als ze dan nog geen oplossing heeft, is het Lagerhuis weer aan zet. Maar om wat te doen? Tot nog toe heeft het geen duidelijke oplossing uit de crisis kunnen formuleren.
De spanning wordt dus opgevoerd en geen enkele partij schuift een millimeter op. Aan Europese kant verhardt de toon (al hoort dat bij de spanningsopbouw). Premier Michel deed gisteren zijn duit in het zakje. ‘Tussen een “no deal” en een “bad deal” verkies ik een “no deal”. Dat heeft tenminste de verdienste van de duidelijkheid en de verantwoordelijkheid.’
Goedkope pond
Om de impasse te doorbreken lijkt een speciaal moment nodig waarop alle protagonisten samen aan tafel gaan. Er wordt nu al gewezen naar de Europese top van 21 maart, een week voor de Brexitdeadline. Zullen de 27 regeringsleiders en May tot in de vroege uurtjes pokeren? Het is mogelijk. Maar zelfs als er op het laatste nippertje een oplossing uit de bus komt, moet May opnieuw naar Londen om de deal voor te leggen. Het Lagerhuis blijft het laatste woord hebben en het vertrouwen van Europa in dat parlement is heel klein geworden.
De Brexitdeadline moet in dat scenario in elk geval voor een korte periode uitgesteld worden. Maar over het Kanaal wordt de stemming almaar somberder. Steeds meer opiniemakers gaan ervan uit een no deal niet meer te vermijden is. De harde brexiteers rouwen er niet om. Voormalig Brexitminister David Davis liet gisteren weten dat een goedkoper pond ook mogelijkheden inhoudt voor de economie.
‘Tussen een no deal en een bad deal verkies ik een no deal. Dat is tenminste duidelijk’
PREMIER CHARLES MICHEL