Franse colère om #ligueduLOL
Niet om te lachen
BRUSSEL I De pesterijen begonnen beetje bij beetje, vertelt journaliste Capucine Piot aan het internetmagazine Aufeminin. ‘Toen ik op mijn 21ste mijn eerste onzekere stappen in de journalistiek en op Twitter zette, nam #LigueduLOL mij in het vizier. Er verschenen fotomontages die mij belachelijk maakten of een overzicht van alle fouten die ik in tweets had begaan. Door het sloopwerk van de #LigueduLOL begon ik een hekel aan mezelf te krijgen. Door alle viezigheden die over mij verschenen te lezen, was ik ervan overtuigd geraakt dat ik niets waard was.’ Toen Piot haar pesters vroeg om ermee op te houden, kreeg ze als antwoord dat het ‘maar om te lachen’ was. ‘Een van hen, met wie ik ooit een relatie had gehad, beweerde dat hij aids had om mij angst aan te jagen. Ik ben bibberend van de schrik naar de dokter gestapt.’
De onlinepesterijen hebben jaren geduurd en het heeft Piot ook jaren gekost om te bekomen van de schade die ze hadden aangericht. ‘#LigueduLOL heeft mijn leven gemarkeerd’, besluit ze.
Extraverte millennials
Piot is een van de vele slachtoffers van de groep journalisten die het leuk vond om collega’s die zich in de sociale media blootgaven, te pesten. De lastercampagnes begonnen rond 2010 op Facebook en op Twitter. Ze waren vooral, maar niet uitsluitend, op vrouwen gericht. Ze richtten hun pijlen op de extraverte millennials in de media die hun privébesognes open en bloot op het internet plaatsten. ‘Hoe meer ik over mezelf en mijn relatie blogde, hoe meer munitie ik gaf om mij te raken’, vertelde Lucille Bellan op een podcast van France Culture dit weekeinde. De jonge filmjournaliste schreef in haar blog over haar moeilijke scheiding en de nieuwe liefde in haar leven, die worstelde met zijn rol als ‘man’ in de samenleving. Het was gefundenes Fressen voor de #LigueduLOL, die meestal met een kwinkslag het stel in de sociale media belachelijk maakte of aanviel.
Bellan begon langzamerhand te vermoeden wie achter die valse Twitteraccounts zat. Het waren collega’s uit de media, mannen die ze wel eens tegenkwam onderweg. ‘Het was dingue om te denken dat een groep journalisten die wij ‘cool’ vonden en waarvoor we veel respect hadden, dit soort berichten zou verspreiden’, zegt Bellan in de podcast.
Linkse coole knapen
De online boysclub bestond uit blitse knapen uit de public relations en jonge journalisten die vooral in de progressieve of linkse media werkten, zoals de krant Libération, de online magazines Slate, Vice of de Huffington Post en het mu ziektijdschrijft Inrocks. Achttien onder hen zijn vorige week ontslagen of gedegradeerd. Dat is ruim acht jaar nadat de eerste pesterijen begonnen. De slachtoffers hebben al die jaren niets gedaan omdat ze zich machteloos voelden. De tweets waren afkomstig van fictieve accounts, zodat het altijd gissen of puzzelen was naar de echte auteur van de stekelige opmerking of beledigende video. Het waren bovendien ‘coole’ invloedrijke journalisten die je, als beginnende blogger, beter te vriend hield. Bellan vertelt in de podcast dat ze ooit naar de politie was gegaan en pas na twee jaar te horen kreeg dat er te weinig sporen waren om de daders te klissen.
De affaire kwam out in the open toen een vrouw twee weken geleden op Twitter iets mompelde over een bende feministenvervolgers en een ander die schreef: ‘Ik ben het ook niet vergeten. De bende van LOL en haar dappere ridders. Ik spuug op hun gezicht’.
Amuseren
Het was de krant Libération die op onderzoek trok en ontdekte dat twee van haar redacteurs en twee van haar freelancers tot #LigueduLOL behoorden. De oprichter van het online machogroepje was Vincent Glad, een freelance redacteur bij Libération.
‘Wij vonden dat iedereen die op het internet zichtbaar was, belachelijk mocht worden gemaakt.’
VINCENT GLAD
Freelance redacteur Libération
Toen bekend werd waarvoor de #LigueduLOL eigenlijk stond, excuseerde Glad zich uitgebreid op Twitter. ‘Het was nooit de bedoeling om de vrouwen lastig te vallen. We wilden ons gewoon amuseren. Wij vonden dat iedereen die op het internet zichtbaar was, belachelijk mocht worden gemaakt. Maar we hebben nooit beseft dat we het leven voor sommigen tot een hel hebben gemaakt. U verdient mijn excuses.’
Glad is niet de enige van het groepje die nu beweert dat hij zich nooit heeft gerealiseerd dat de opmerkingen zo’n impact konden hebben.
De mannen die zich zo amuseerden op het internet, zullen waarschijnlijk nooit voor de rechtbank komen. De meeste zaken zijn immers verjaard of zeer moeilijk aan te tonen.