De realiteit is de beste fictie
Lauren is zo blij. Ze is zwanger van haar eerste kind met haar man Steve. Een week na de positieve test is ook een andere test positief: ze heeft borstkanker en moet vechten voor haar leven. Andrew en Angelina, allebei negentien, zijn high school sweethearts. Ze zijn aan de luie kant en daardoor ongepland zwanger: ‘We hadden wel condooms, we hebben ze gewoon niet altijd gebruikt.’ Alicia en Jim wonen in de Biblebelt. Ze geloven, maar niet in hormonale anticonceptie, en laten God (en Jim) zijn ding doen. Alicia is meestal alleen thuis, ze geeft haar acht kinderen thuisonderwijs en is zwanger van haar negende. Eentje per jaar. Ze crasht en richt haar toorn op Jim, op God en op meneer pastoor. Ze bidt om een miskraam. Paula is vijftig en heeft nog twee embryo’s in de diepvriezer zitten – haar laatste kans op het moederschap. Candace en Tim zitten midden in een ivftraject van injecties, hoop en verdriet. Rebec ca is getrouwd met Marnie, die een nietbinaire seksualiteit heeft en haar borsten liet verwijderen, maar nu toch graag zwanger wil worden. Marnie be sluit om een eicel van haar vrouw te dragen. Jason en Adam hebben al een zoontje en vragen hun beste vriendin om nog een kind voor hen te baren. Brandi en haar vriend Lawrence zijn homoseksueel en besluiten samen een kind te krijgen, met behulp van wat vaseline en een spuit.
Wat een intense fictiereeks, zou je denken. Rustig aan met de plotwendingen, wie gelóóft die mensen nog? Alleen is het geen fictie: de onlinereeks 9 months with Courteney Cox volgt vijftien zwangerschappen, verspreid over de hele VS. Cox, Monica uit Friends, bedacht en produceerde de reeks vanuit haar eigen ervaring: zelf had ze een hele reeks miskramen voor ze dankzij ivf een dochter kreeg. Voorts beperkt haar rol zich tot een slappe voiceover met quotes als ‘een zwangerschap is de mooiste reis’, of ‘zwangerschap is wat mensen met elkaar verbindt’.
Wat de reeks wél authentiek en zelfs rauw maakt, is dat de koppels zichzelf filmen, meestal met de smartphone. Je zit als kijker zo dicht op hun huid dat het soms ongemakkelijk wordt. Wanneer Lauren haar kale kopje ziet en instort, bijvoorbeeld, of wanneer de koppels wachten op nieuws van het ziekenhuis. Wanneer één baby er twee (of drie!) blijkt te zijn. De acht joelende bengels van de wanhopige Alicia: shit just got real.
De afleveringen duren een kwartiertje. Een ideale snack voor verloren momenten, dachten we. Maar tussen hoop en wanhoop wordt het nog verslavender dan de meeste snacks.
Wat een intense fictiereeks, zou je denken. Rustig aan met de plotwendingen, wie gelóóft die mensen nog? Alleen is dit geen fictie