Beethoven in een blits jasje

Klassiek Wim Henderickx was dit weekend omnipresent, met als klapper zijn nieuwe Harp Concertino.

Beethoven & Wim Henderickx Symfonieorkest van de Munt o.l.v. Alain Altinoglu ¨¨¨èè Gehoord op 17/2 in Bozar, Brussel

Een nieuw werk tussen twee Beethovensymfonieën schrijven: het Muntorkest gaf de Antwerp se componist Wim Henderickx geen makkelijke opdracht. Nogal wat grote componisten kregen last van faalangst in de schaduw van Beethovens bouwwerken, maar Henderickx bleef kalm. Op een zinvolle, maar misschien wat veilige manier, bouwde hij zijn werk voor harp en orkest in twee delen. De verstilde poëzie van de ‘pastorale’ Zes de symfonie en de spierballen van de Vijfde kwamen daarbij elk aan de beurt.

Het was alsof Henderickx ons in zijn eigen woorden over beide symfonieën vertelde: licht en toegankelijk. Het eerste, zachte deel zat vol impres sionistische klankeffectjes en een eigen duistere variatie op Beethovens pastorale thema. De strijdlust van de ‘noodlot’symfonie vertaalde Henderickx dan weer in een resem catchy ritmes, doorspekt met modernistisch getinte wirwar. Op een zoete haast MiddenOosterse solo na, klonk de harppartij vooral stoer. Ze kwam wel niet altijd van de grond en dat lag niet aan Agnès Cléments spel.

Henderickx behandelde symfonie 5 en 6 als tegenpolen, maar Alain Altinoglu leek daar anders over te denken. De chef van het Muntorkest rolde met groots gebaar door de ‘pastorale’ alsof het noodlot hem op de hielen zat. Hij gaf de muziek vorm met een brede kwast: de zachtvrolijke eerste beweging en de repetitieve tweede dienden als lichte preludes voor de meer stormachtige passages.

Zo’n drive in Beethovens contemplatieve muziek werkte eigenlijk wel. Al liet het orkest de poëzie van de partij hier en daar links liggen en waren Beethovens natuurschilderingen iets te gespierd. Hoeven we nog te vertellen hoe de vijfde symfonie klonk? Extreem hard, extreem snel en in één gebaar zoevend naar de climax. Beethoven op z’n theatraalst dus.