‘Ik bel de bondscoach wel als ik beslist heb’
Na meer dan twaalf jaar profvoetbal vindt Marouane Fellaini de tijd rijp voor een lucratief slot van zijn carrière in China. Op zijn 31ste. Best vroeg. ‘Te jong? Neen, dit is het juiste moment.’
Hij keek nog toe. Terwijl zijn nieuwe ploeg Shandong Luneng zich dinsdag kwalificeer de voor de groepsfase van de Aziatische Champions League na een vlotte 41zege tegen de Vietnamese landskampioen Ha Noi T&T, zat Marouane Fellaini aan de zijde van broer Mansour nog hoog en droog in de tribunes van het Jinan Olympic Sports Center Stadium. ‘Nog wat naweeën van een kuitblessure’, zegt hij. ‘Maar eigenlijk ben ik weer zo goed als fit. Ik train hier ook twee keer per dag om helemaal klaar te geraken.’ Op vrijdag 1 maart, 11 uur Belgische tijd, staat zijn debuut gepland: de competitieopener tegen Bejing Renhe. Toch heel wat anders dan pakweg ChelseaManchester United, waar Fellaini afgelopen maandag ook bij had kunnen zijn. Op een schaal van één tot tien: hoe blij ben je met deze transfer?
‘Op een schaal? Euh, een tien. Dat is toch duidelijk?’
Ik vraag het omdat velen geloven dat topspelers een transfer naar China een verplicht nummertje vinden. Snel daar nog even gaan spelen voor de centen, al dan niet met volle goesting.
‘Ik niet. Ik zie dit als een nieuwe uitdaging bij een club die alles heeft. Maar echt alles. Je zou onze voorzieningen bij de technische en medische staf moeten zien. Ik ben hier graag.’
Afgelopen zomer kon je naar Paris SaintGermain. Daar had je toch ook graag kunnen zijn?
‘Maar is het PSG geworden? Neen. In het voetbal zijn er zoveel zaken die net wel of net niet doorgaan, dat maakt voetbal net voetbal. Dat het nu Shandong Luneng geworden is, is omdat ze hier al jaren geïnteresseerd waren in mij en ik me klaar voelde voor een nieuwe uitdaging, een nieuwe cul tuur en een nieuw leven. Dus: Why not?’
Omdat je er nog steeds maar 31 bent.
‘En ik tekende nu een contract voor drie jaar. Nadien zal ik er 34 zijn en zou het te laat zijn om de stap naar China te zetten.’
Dat wil toch niet zeggen dat je niet nog even meekon bij een Europese topploeg?
‘Zeker. Nog een jaar. Of zelfs twee. Maar dat is het punt niet. Na tien jaar en meer dan 350 wedstrijden in Engeland voelde ik me klaar om de stap te zetten. Dat is de keuze die ik gemaakt heb en ik heb er geen spijt van.’
Was je lichaam na tien jaar in Engeland op? Mousa Dembélé sukkelde door de vele matchen met Tottenham van de ene blessure in de andere. Dat zal hij bij Guangzhou R&F niet meer meema ken.
‘Door de Aziatische Champions League zal ik hier ook twee wedstrijden in de week moeten spelen. Meer recupereren dan in Engeland zal dus niet altijd lukken. Maar het is wel zo dat de intensiteit hier anders is. Dat zal wel een verschil maken.’
Wat onthoud je van die tien jaar in Engeland? En dan vooral van die laatste 5,5 seizoenen bij Manchester United?
‘Dat mijn eerste seizoen in Manchester moeilijk was, maar dat ik vertrokken ben als een gerespecteerde speler. Ik heb alles gegeven voor de club, heb al die matchen gespeeld (177, red.) en bijna alleen maar belangrijke doelpunten gemaakt. Ik heb gewerkt met superspelers en met supertrainers bij een van de grootste clubs ter wereld. Dan kan het al
‘Ik heb veel kritiek gekregen, maar ik accepteer dat. Binnen de clubs en bij de nationale ploeg werden mijn kwaliteiten steeds gerespecteerd’
leen De maar ene trainer geslaagd lag zijn.’ je toch beter dan de andere?
‘Ik heb geen favoriet, echt niet. Of het nu David Moyes of Louis van Gaal was: ik heb van elk van hen iets opgestoken.’ Laat ik het zo zeggen: als Manchester United José Mourinho niet had ontslagen, dan was Marouane Fellaini nog steeds een Mancunian.
‘Dat weet ik niet. Ik zeg het je: in het voetbal zijn er opportuniteiten die komen en opportuniteiten die gaan. Ik had nog een contract bij Man United, dus ik had er nog kunnen zijn.’
Het is nooit te laat om na Shandong nog terug te keren. Misschien is Axel Witsel zelfs een voorbeeld voor jou om je carrière via China te herlanceren.
‘Herlanceren? Ik ben al meer dan twaalf jaar profvoetballer en daarin is alles goed verlopen. Ik heb altijd mijn eigen keuzes gemaakt en ik heb van niets spijt. Ik heb met Standard bij de grootste club van België gespeeld en er titels gepakt, ik ben nadien als recordtransfer naar de Premier League vertrokken en heb daarmee voor andere Belgen de deur naar Engeland geopend. Bij Everton heb ik het goed gedaan en nadien heb ik in Manchester meerdere bekers (één FA Cup en één League Cup, red.) en de Europa League gewonnen. Het enige wat ontbreekt is een Engelse landstitel, dat is waar. Maar of ik daarom het verloop van mijn carrière zou willen veranderen? Neen.’ Je droomt dus niet van een terugkeer naar de Europese top?
‘Neen, ik wil me hier in China maximaal inzetten. Ik zeg het je: dit is voor mij echt een uitdaging.’ Is een terugkeer naar België een optie? Je goede vriend Luciano D’Onofrio vertelde dat hij in de toekomst graag jou en Axel Witsel naar de Bosuil wil proberen te lokken.
‘Why not? Als mijn fysieke paraatheid het dan nog toelaat, kan dat. Luciano heeft heel veel voor mij gedaan: hij heeft m’n carrière gelanceerd en me naar Everton gebracht.’ En je geholpen met je transfer naar China?
‘Wat maakt het uit wie die transfer geregeld heeft? En Luciano kan dat toch niet als sportief directeur van Antwerp? Hij is gewoon iemand voor wie ik altijd heel veel respect heb gehad. En die transfer: ik ben 31. Ik ben oud en professioneel genoeg om te weten wat ik moet doen. De keuzes die ik gemaakt heb, waren effec
tief die van mij.’ Heb je nog sportieve dromen?
‘Bij mijn nieuwe ploeg zal dat meedoen zijn voor de Chinese titel en het goed doen in de Aziatische Champions League.’ Je weet wat ik bedoel. Als je niet meteen terug zult keren naar Europa, denk ik aan het EK 2020. Om maar iets te noemen.
(zucht) ‘On verra bien. Ik heb geen zin om daar veel over te zeggen. Ik denk nog na over mijn toekomst als Rode Duivel.’ Dan toch? In 2017 zei je nog dat een transfer naar China het einde van je carrière als international zou betekenen, maar vorige week kwam je daar bij het Franse Téléfoot op terug. Wat is het nu?
‘Dat ik er nog over nadenk. Een week, een maand, een paar maanden: ik wil me eerst goed installeren in China en dan zal ik nadien wel een beslissing nemen.’ Heb je de bondscoach al gehoord sinds je overstap?
‘Neen. Maar is het niet logischer dat ik contact opneem met hem zodra ik een beslissing genomen heb? Ik denk van wel.’ Je sluit niet uit dat je stopt als Rode Duivel. Heb je je altijd gerespecteerd gevoeld bij de nationale ploeg, ondanks het feit dat je vaak misschien extra kritisch werd bekeken? ‘Hoe bedoel je?’
Ik bedoel dat je voor velen zwart of wit was of bent. Heel slecht of heel goed. En dat elk foutje meteen een grote zonde werd. Bij pakweg Jan Vertonghen gebeurt dat niet. ‘Wie zijn dan die velen? Vanwaar komt die kritiek?’
Sociale media, analisten...
(onderbreekt) ‘Daar zeg je het. Als ik naar de media geluisterd zou hebben, dan was ik beter al gestopt toen ik nog bij Standard zat. Daarom luister ik er ook niet naar. Voor mij telt het feit dat ik op de momenten dat ik honderd procent fit was, altijd gespeeld heb voor de nationale ploeg. In alle grote matchen. Had ik niet gescoord tegen Algerije (WK 2014, red.) of tegen Japan (WK 2018,
red.), dan waren we op die toernooien nooit zo ver geraakt. Ik weet niet hoeveel doelpunten ik gemaakt heb voor de ploeg (acht
tien, red.), maar dat zijn er na Romelu Lukaku en Eden Hazard nog steeds de meeste van deze generatie. Wie mij dus zo analyseert, heeft niets begrepen van voetbal.’ Maar wat doet dat allemaal met jou?
‘Eigenlijk gaat dat allemaal het ene oor in en het andere uit. En wat toch blijft hangen, maakt me sterker. Ik heb veel kritiek gekregen, maar ik accepteer dat. Ik weet dat het van buitenaf komt: binnen de clubs, binnen de spelersgroep en binnen de nationale ploeg werden mijn kwaliteiten steeds gerespecteerd. En dat heeft me mooie souvenirs opgeleverd. Nogmaals: elke stap die ik gezet heb, was voor mij een goede keuze.’ Goed, dan probeer ik het ook nog een keer: ook de keuze voor China? ‘Ja. Ik heb van niets spijt in mijn carrière.’