Serveert grand cru
Quentin Tarantino is als een zwart gat: hij slorpt alle aandacht op. Een mens zou haast vergeten dat er op het filmfestival van Cannes nog andere films waren dan Once upon a time in Hollywood. Zonde, want deze 72ste editie was een grand cru. Niemand die Netflix (geband uit de competitie) miste: er was lekkers in overvloed.
Er waren dit jaar zelfs amper stinkerds bij, of het moet de blote billen en borstenshow zijn van Abdellatif Kechiche. Toen die zes jaar geleden de Gouden Palm won met La vie d’Adèle kwam hij onder vuur voor zijn mannelijke blik op de lesbische liefde – en voor de manier waarop hij misbruik maakte van zijn actrices. Het heeft de man gesterkt in de boosheid: met het pretentieuze Mektoub, my love: intermezzo – sequel op zijn vorige Mektoub – richt hij alleen nog vastberadener zijn geile camera op het vrouwenlichaam.
Nooit gedacht dat vrouwelijk schoon me ooit zou vervelen, maar Kechiche slaagt wonderwel, met maar liefst 3,5 uur lang trillende billen. Bij de première verliet zelfs de hoofdrolspeelster vroegtijdig de zaal. Je kon niet eens vragen of ze misschien niet blij was met de schermvullende closeups van haar poes, want ze stuurde haar kat naar de (obligate) persconferentie. Deze kontenfilm krijgt nog een staartje.
De toppers
Er was op dit festival nog een andere, veel betere film die zich laat bekijken als een reactie op La vie d’Adèle. Ook Portrait de la jeune fille en feu gaat over een ontluikende lesbische liefde, maar dan niet bekeken met het lustige oog van een man. De film gaat met name heel erg over de blik: een jonge schilderes is, aan het eind van de 18de eeuw, gesommeerd naar een kasteel om een portret te
De grote namen stelden niet teleur, het jonge talent verraste: deze 72ste editie van het filmfestival van Cannes is er eentje om in te kaderen. Op het grote doek. Noteer deze titels alvast in uw lijstje mustsees.
schilderen van een edeldame. De Franse regisseuse Céline Sciamma (Bande de filles) is topfavoriet voor de Gouden Palm, zestien jaar nadat Jane Campion die als enige vrouw heeft gewonnen met The piano – een kostuumfilm waar Sciamma met enkele strandscènes duidelijk naar verwijst. Is het niet hoog tijd?
Nog een vrouwelijke regisseur met een heel fijne, veelal komische film: Sibyl van Justine Triet. Daarin speelt de Belgische actrice Virginie Efira een therapeute die van Bong JoonHo. een patiënte gebruikt als verhaalstof voor een roman. In Vlaanderen is ze nagenoeg onbekend, maar in Frankrijk is ze al jaren wereldberoemd omwille van populaire komedies: met deze stevige rol kan Efira de prijs voor beste actrice winnen.
De grootste concurrentie voor de Gouden Palm zal echter komen van mijn persoonlijke festivalfavoriet: Parasite van Bong JoonHo. De regisseur van Okja en Snowpiercer keert terug naar zijn ZuidKoreaanse roots met een eerst voluit komische, later tragische film over de klassenstrijd. Een arm gezin werkt zich met smoesjes en leugens binnen bij een rijke familie, waarna er meer wendingen gebeuren dan op een gemiddelde bergpas. Bong speelt met suspense en klassieke muziek à la Hitchcock, entertaint én zet aan tot nadenken. Pure klasse en een van de beste films van het jaar.
Fijne verrassingen
De gebroeders Dardenne daargelaten stelden de grote namen niet teleur. Ken Loach blijft zijn drammerige zelve, maar humor redt zijn Sorry we missed you, over het dagelijkse drama van een pakjesleverancier. Terrence Malick trok met A hidden life naar Tirol, waar tijdens de Tweede Wereldoorlog een gewetensbezwaarde trouw weigerde te zweren aan Hitler. Het is lang geleden dat hij nog zo’n prangende, uitdagende thematiek vond voor zijn onnavolgbare stijl. Datzelfde kun je zeggen over Tarantino, maar ook over Pedro Almodóvar, die met Dolor y gloria diep in eigen ziel tuurde. Is dit het jaar waarin Almodóvar eindelijk de Gouden Palm wint? Het zou toch wat behoudsgezind aanvoelen. Bovendien heeft iemand als Almodóvar zo’n prijs niet nodig om publiek te lokken – naar een film die bij ons al uit is en in Spanje een kassucces werd.
Gelukkig waren er ook enkele fijne verrassingen van nieuw talent. Uit Senegal komt Atlantique aangewaaid, van de FransSenegalese regisseuse Mati Diop. Les misérables van de Fransman Ladj Ly volgt een politieploeg in een banlieue – La haine gemixt met Do the right thing wordt een molotovcocktail van een film (eat this, Adil en Bilall).
Wat de jury onder leiding van Alejandro González Iñárritu vanavond ook beslist, filmliefhebbers zitten de komende maanden gebeiteld.
Bong JoonHo speelt met suspense en klassieke muziek à la Hitchcock, entertaint én zet aan tot nadenken. Pure klasse en een van de beste films van het jaar