Als zelfs de beste analist zich vergist
Serieuze mensen die de voorbije weken in al die verkiezingsprogramma’s passeerden? Op twee vingers te tellen. Was het niet voor Rik Van Cauwelaert en Walter Zinzen, ze hadden die verkiezingen net zo goed kunnen afgelasten, dat zou ons veel gewauwel, geroep en beuzelarijen hebben bespaard. Maar gelukkig vonden we troost bij twee iconen van de journalistiek. Vooruit dan maar, twee en een half, als we Ivan De Vadder meerekenen. Die begon het laatste Canvasprogramma van de dag telkens met de mededeling dat hij de campagne zou analyseren met ‘de hulp van zijn ervaren gidsen’. Daarmee vleide hij vooral zichzelf. De Vadder analyseerde namelijk niemendal. Het waren Rik en Walter die elke keer weer de politici op de plaats zetten waar ze hoorden: in de hoek, in hun hemd.
Als dit voetbal was geweest, dan mocht De Vadder de bal op de strafschopstip leggen, waarna Rik en/of Walter het leer in de netten lieten verdwijnen: soms met een listige panenka, al eens tussen de benen van de keeper, vaak snoeihard in de kruising. Altijd binneuh!
Ivans opdracht (waar hij zich overigens uitmuntend van kweet, als het goed is, zeggen we het ook) bestond erin om zo nu en dan een vraag van zijn fiche af te lezen, Rik en Walter ge regeld wat verse munitie aan te reiken, zodat die er vrolijk op los konden knal len. Dat klonk vorige dinsdag aldus:
‘Het nieuws van de dag komt van de andere kant van de taalgrens. Daar duikt nu een oud fragment op van Bart De Wever die aangeeft dat er bij zoektochten naar mensen zonder papieren wordt samengewerkt tussen politie en Vreemdelingenzaken.’
Rik en Walter keken alvast een beet je getergd. Toch eerst nog eens luisteren wat voor kwalijke uitspraken De Wever had gedaan. ‘Ge moet dat niet aan de grote klok hangen’, zei BDW, in wat hij zelf later zou afdoen als een ‘uitleg aan de achterban in een volkse, humoristische, badinerende stijl’.
De NVAvoorzitter en burgemeester van Antwerpen badineerde als volgt verder, met een vet Antwerpse accent: ‘Dat is nu het voordeel van een bevriende staatssecretaris, zie. Wanneer we een razzia doen, dan vragen we hem “hoeveel plaatsen hebt ge eigenlijk voor ons? Hoeveel kunt ge er wegsteken? Naar waar vertrekt de volgende vlieger van Air Francken, van Con Air?”’
A lot of fun was had by all, zo viel uit het gegniffel in de zaal af te leiden.
De Wever gniffelde mee: ‘Ge kunt ermee lachen, maar dat is écht zo, hé.’
Smaken verschillen, dat is gekend: Van Cauwelaert en Zinzen konden er níét mee lachen. De Wevers volkse, humoristische stijl was niet aan hen besteed, zijn boodschap nog minder. Rik roerde met zijn wijsvinger in de lucht en voorspelde dreigend: ‘Dit is iets dat niet meer weggaat. Dit zal mensen die in 2014 voor hem gestemd hebben, doen nadenken.’
‘Vooral het gebruik van het woord “razzia”’, vulde Zinzen met afgrijzen aan.
‘Wat is een razzia dan?’, vroeg Ivan, die zich wat van de domme hield, wellicht om sommige Canvaskijkers te behoeden voor de misvatting dat het hier om een of ander Italiaans pastagerecht ging. Het was niettemin een pertinente vraag die met plezier door Walter werd beantwoord. Een razzia was een georganiseerde klopjacht. Gericht op mensen van bepaalde natio naliteiten, in de conference van BDW.
Misschien is het in dit kader interessant te vermelden dat met name Antwerpen een rijk palmares heeft in deze discipline. We herinneren aan de grote razzia’s op Joden in de zomer van 1942, uitgevoerd door de nazi’s met steun van de Antwerpse politie. Met goedkeuring ook van het Antwerpse stadsbestuur onder het burgemeesterschap van Leo Delwaide, naar wie tot voor kort een dok in de haven van Antwerpen was genoemd. Het heet daar nu Bevrijdingsdok, maar dat het ooit tot het De Weverdok zal worden omgedoopt, lijkt opeens niet meer zó vergezocht. Hoe dan ook, Van Cauwelaert en Zinzen waren er zeker van dat de sinistere speech van De Wever hem zuur zou opbreken.
‘Zich zo profileren op menselijke ellende, dat is een stap te ver. Hij heeft een lijn overschreden. Dit kan fataal zijn bij de verkiezingen’, wist Rik.
‘De Wever ontmaskerd? Ik weet niet of Rik gelijk zal hebben’, zei Walter, iets voorzichtiger.
We laten de lezer van deze rubriek niet langer in spanning: deze keer zaten onze idolen er serieus naast. We zeggen het ongaarne, en zonder petulant te willen klinken. (Petulant is een woord dat we van Rik hebben geleerd. Geen idee wat het betekent. Rik vermoedelijk evenmin, maar het klinkt slim.) Het gebeurt zelden of nooit dat onze idolen zich zo vergisten, maar parbleu: een golf van verontwaardiging die over Vlaanderen rolde? Volstrekt geen sprake van. Hooguit verschenen er wat lauwe stukjes in de krant, vaak in de rubriek faits divers. De media kon het kennelijk niet boeien. De kiezer trok geeuwend de schouders op. Misschien dat de ranzige praat van De Wever hem zelfs nog stemmen zou opleveren, moesten Rik en Walter de dag nadien bij Ivan huiverend in overweging nemen.
‘In Vlaanderen zijn de reacties flauw tot vergoelijkend’, zei Walter beteuterd.
‘Ja maar toch, in Franstalig België …’, probeerde Rik nog de meubelen (en zijn gezicht) te redden.
Walter pruilde: ‘Ik begrijp niet dat dit in Vlaanderen niet meer kwaad bloed zet. Ik zeg dat niet graag, maar dat bewijst toch dat we in dit land in twee verschillende democratieën leven.’
Rik en Walter konden dat natuurlijk niet weten, maar op dat moment kon op het Antwerpse Schoon Verdiep iemand zijn pret niet op. ‘Hij zegt het niet graag, zegt die Zinzen! Twee verschillende democratieën, zegt hij! Wat verkondig ik al een eeuwigheid?’
Eventjes was Bart De Wever er niet helemaal gerust in geweest. Toen Van Cauwelaert orakelde dat het gewraakte klankfragment de verkiezingen weleens in andere bedding konden sturen, had de voorzitter even getwijfeld. Zelfs aan zijn eigen fatsoensgrenzen. Héél even. Maar intussen wist hij het wel zeker: in Vlaanderen kwam je vandaag weg met de meest bruine praat. ‘26 mei is van mij’, jubelde hij. ‘Wir schaffen das’, voegde hij er op volkse en humoristisch wijze aan toe.
‘Wat is een razzia dan?’, vroeg Ivan, die zich wat van de domme hield, wellicht om sommige Canvaskijkers te behoeden voor de misvatting dat het hier om een of ander Italiaans pastagerecht ging