De missie van Macron

Het is een prestigestrijd, maar wel een met een verdomd grote inzet. Als Emmanuel Macron dit weekend verliest van extreemrechts, belandt zijn Europese hervormingsproject in nog slechtere papieren. ‘Voor je het weet, is hij de behoeder van de status quo.’

‘Mesdames et Messieurs, l’arrivée du Président de la République est imminent.’ Er daalt een merkwaardige stilte neer in de Salle des fêtes van het Elysée. Het is donderdagavond 25 april, precies één minuut voor zes. Samen met een driehonderdtal journalisten wacht ook de voltallige Franse regering, als een groepje gehoorzame scholieren, op de intrede van Emmanuel Macron. De kopman van La République en Marche geeft zijn eerste grote vraagantwoordpersconferentie sinds zijn aantreden, in mei 2017. Hij zit net zoals zijn illustere voorganger Charles de Gaulle aan een brede bureautafel, zij het van een iets strakker type. De rest van het decor is, met al die kroonluchters en muurschilderingen, behoorlijk pompeus.

Het maakt de act die Macron moet opvoeren er niet eenvoudiger op. Sinds de zomer van 2018 verkeert zijn presidentschap in zwaar weer. Een nauwe medewerker kwam in opspraak, omdat hij een 1 meibetoger in mekaar sloeg. Enkele trouwe metgezellen vertrokken uit zijn regering. En in november begon de opstand van de gele hesjes. Macron moet, om zijn populariteit in de aanloop naar de Europese verkiezingen op te krikken, zijn meest nederige zelf tonen. Hij zegt dat zijn presidentschap ‘menselijker’ en ‘rechtvaardiger’ zal worden. Hij erkent dat hij ‘veel fouten’ heeft gemaakt. Tijdens de vragenronde begint de persconferentie op een psychologische sessie te lijken: ‘Bent u als mens veranderd?’

Macron gooit niet alles overboord. Hij zegt dat hij zijn hervormingen niet zal staken. ‘Au contraire.’ Hij blijft de afschaffing van de rijkentaks verdedigen. Hij wil niet vervallen in de ‘hypocrisie’ van zijn voorgangers, die de Franse sociaaleconomische problemen negeerden. Zijn ministers noteren in Moleskineboekjes welke opdrachten er op hen afkomen. Maar de president doet ook zijn uiterste best om de raad niet te negeren die Daniel CohnBendit hem net voor de start van de persconferentie heeft gesms’t: ‘Toon dat de gele hesjes niet ongemerkt aan je zijn voorbijgegaan’.

Zijn bescheidenheid botst niet alleen met de setting, maar ook met zijn personage. Macron, dat is de briljante, goedgebekte, van zelfvertrouwen blakende leider, die in zijn eentje politiek Frankrijk op zijn kop zette. Nu blijft hij zelfs glimlachen wanneer een journalist hem zijn ‘arrogantie’ en zijn ‘onervarenheid’ voor de voeten werpt. Er zit even niets anders op.

Zoete cider in Normandië

De verkiezingscampagne van La République en Marche verloopt niet voorspoedig. Tot voor twee maanden lag de partij van Macron in elke peiling voor op het Rassemblement National van Marine Le Pen. Sinds enkele weken is dat niet meer het geval. Dat heeft vooral met de opgang van extreemrechts te maken. Le Pen nam voluit de handschoen op die Macron haar had toegeworpen. Ze vond het prima dat de Franse president van de Europese verkiezingen een gevecht tegen de nationalisten en de populisten maakte. Ze besefte meteen dat die tweestrijd ook in haar voordeel kon uitdraaien. In de laatste peiling, afgelopen vrijdag in Le Figaro, lag haar partij twee volle procentpunten voor op die van Macron.

In de Salle des Carmes, in het centrum van Abbeville, hangen er geen kroonluchters. Jordan Bardella, de 23jarige lijsttrekker van het Rassemblement National, komt er spreken voor een tweehonderdtal sympathisanten. In plastic bekertjes wordt veel te zoete cidre de Normandie geschonken, op kartonnen bordjes wachten chips en pindanoten, de verf bladdert buiten van de muren. Bardella, een kind uit de banlieues, vindt dat uitstekend. Het lokale kopstuk dat hem inleidt, zegt dat haar stad ‘onguur’ is geworden en dat de schuld bij ‘Brussel’

‘Extreemrechts maakt er een derde ronde van de presidentsverkiezingen van. Een referendum over Macron. Zeer ontgoochelend’ BRUNO BONNELL LReMparlementslid