‘Mijn vader zegt: Tessa, volgend jaar sta je op Glastonbury’
Met even scherpe als elegante danspassen spleet Tessa Dixson zaterdag eigenhandig de zee van kaki en dierenprint op We Can Dance. Op het nieuwe podium voor liveoptredens zong ze haar versie van Lou Reeds ‘Walk on the wild side’, een cover die ze speciaal voor het festival maakte. De elektronische pop van de Brusselse winnares van De Nieuwe Lichting liet het publiek deinen, wiegen en verlangen naar haar debuutalbum.
Vanaf de eerste noten van jouw cover van Lou Reed zong en danste de volledige tent mee. Hoe was het om zo’n klassieker onder handen te nemen?
‘Lou Reed is natuurlijk een fucking legende, maar ik was niet bang om het nummer te coveren. Iedereen herkent het nummer en dat moest ook zo blijven, maar ik wilde ook dat mensen kunnen horen dat het mijn vibe is.’
Je was even je tekst kwijt.
‘Oh god, ja. Het is een complexe tekst en soms vergeet ik een aantal woorden. Het was vreselijk dat het hier gebeurde, maar het maakte het optreden authentiek en het publiek zong de tekst even in mijn plaats.’
Je zong een nieuw nummer dat op je debuutalbum zal verschijnen. Zal het volledige album zo elektronisch klinken?
‘Mijn muziek is veelzijdig: wat ik maak, hangt af van mijn gemoedstoestand. Op het album zullen verschillende dingen staan: goede popsongs, maar ook elektronische nummers. Ik wil dat het een spiegel van mezelf wordt, met alle ups en downs.’
Wat vind je van We Can Dance?
‘Er hangt een coole sfeer: je hebt niet het gevoel dat je gewoon in België bent. Ik hou ervan dat iedereen zijn best doet om zich op te kleden.’
Heb je al op veel festivals opgetreden deze zomer?
‘Ik heb elke week op een andere plek gespeeld. De kleine festivals zijn meestal de leukste. Twee weken geleden was ik op het Crisisfestival in ErpsKwerps. Ik wist niet eens dat die plek bestond. Het regende pijpenstelen en ik was ervan overtuigd dat niemand zou komen opdagen. Aan het eind van het optreden zongen en dansten er zo veel mensen met me mee. Dat was fantastisch.’
Als je mag dromen, op welk festival wil je dan graag nog staan?
‘Glastonbury, sowieso. Mijn vader zegt: “Tessa, volgend jaar sta je op Glastonbury.” En ik heb zoiets van: calm the fuck down Jeremy, dat gebeurt niet. Glastonbury is echt een ongelooflijk festival, maar ik denk wel dat ik er pas.’
Noem je je vader Jeremy?
‘Oh ja, hij haat het, maar ik vind het heerlijk.’ In de rubriek ‘Plankenkoorts’ blikt een artiest terug op zijn optreden van het voorbije weekend.