‘Naar We Can Dance komen is een fashion statement’
Naar een festival ga je niet langer enkel voor de muziek, maar voor de totaalbeleving, zo blijkt. Zelfs als daar heel wat wind en zand bij komen kijken.
Dat de striemende wind wel nog in het thema past, klonk het zaterdag op We Can Dance. Drie dagen lang stond het strand van Zeebrugge in het teken van het elektronische muziekfestival en daar hoorde opnieuw een thema bij: na de acid cowboys van de vorige editie waren het dit jaar safari no
mads die hun dansbenen losgooiden. Met 15.000 waren ze op zaterdag, verwacht werd dat het festival, dat voor het eerst verspreid over drie dagen plaatsvond, in totaal 35.000 bezoekers zou aantrekken. 15.000 safari nomads, dat betekent heel veel beige, kaki en luipaardprint.
Safari wat?
‘Elk jaar kijken we naar de modeweken in september’, legt brand manager Evelien de Lint uit. ‘We zagen veel broekpakken, beige en kakitinten en dierenprints: dat vonden we mooi onder de noemer
safari nomads passen. Een nomade is iemand die altijd in beweging is, iemand die onrustig wordt van routine: wij denken dat onze bezoekers in dat profiel passen.’
Dat mag dan wel mooi klinken, hoe een safari nomad er nu precies uitziet, weten we nog niet. Maar dat is ook niet zo erg. ‘Het is een heel breed thema’, zegt de Lint. En vooral: ‘Het is geen dresscode: je hoeft je niet te verkleden. Maar we merken wel dat onze bezoekers veel belang hechten aan hun outfits.’ Die outfits – lange jurken, wijde bloezen, beige shorts en kaki parka’s – werden zaterdag aangevuld met grote zonnebrillen en zelfs skibrillen en skydivebrillen, om het opstuivende zand af te weren. Maar zand kruipt waar het niet gaan kan, en een echte safari nomad stoort zich daar niet aan.
Integendeel, die jaagt verbeten op het perfecte plaatje bij de witte Land Roverjeeps, de borden van levensgrote savannedieren en de beige en kaki tenten verspreid over het festivalterrein. Aan een kleine tent poseert Femke Konings (21) voor haar vriendin Elise Schrevens (20). Ze dragen witte sneakers en kleren in zachte beige en terracottatinten. Ze komen twee dagen dansen op techno, house en hiphop. Dat ze dan ook twee verschillende outfits hebben, spreekt voor zich. Ook Priscilla Dujardin (38) en Griet Pieraerts (36) hebben lang over hun outfit nagedacht. De vrouwen zijn kopieën van elkaar, in dezelfde lange witte jurk, grote zonnebril en juwelen. Zelfs hun sandalen matchen. ‘We hebben deze jurken al drie maanden geleden besteld, en ze zijn gisteren pas toegekomen: net op tijd’, klinkt het opgelucht. ‘Je ziet dat mensen echt hun best doen om in het thema te passen’, zegt Konings. ‘Het is een fashion
statement om naar We Can Dance te komen.’
Blackface
En bij mode hoort geen blackface, maakte de organisatie van het festival afgelopen week duidelijk. Op haar sociale media veroordeelde ze het zwartgeschilderde gezicht als een lui en slecht verkleedidee, met een deprimerende geschiedenis op de koop toe. Wie met een blackface het festivalterrein zou willen betreden, zou de deur worden gewezen. ‘Elk jaar kiezen we een thema waarvan we denken dat er niks mee kan misgaan’, zegt de Lint daarover. ‘Maar toch waren er telkens een aantal bezoekers die dat heel carnavalesk aanpakten, met een look of kostuum waar we ons als festival niet konden achter zetten.’
Vorig jaar, bij het acid cowboysthema gaf de organisatie aan dat wapens, ook al waren het speelgoedwapens, niet welkom waren op het terrein, over looks en outfits werd toen niet gecommuniceerd. De Lint: ‘Plots stonden er indianen aan de ingang, en dat cowboysenindianenspel was helemaal niet de bedoeling van ons thema.’ Dat trok de organisatie over de streep om dit jaar duidelijker te communiceren wat van het thema verwacht werd: geen blackface, geen speren of andere symbolische voorwerpen. Geen carnaval dus, maar wel een stijlvolle totaalbeleving die steunt op goede muziek, lekker eten en mooie kleren.
#summergoals
En ook een beetje op Instagram. Voor een van de spiegels die een levensgrote magazinecover van Elle België nabootsen, met opschriften als ‘Nomad beauties, say hi!’ en ‘#summergoals’, worden aan de lopende band selfies genomen. Noémie Herzet (21) en haar vriendinnen kwamen, gewapend met bleke jeans, glitters en scrunchies in luipaardprint, zelfs helemaal uit Luik, en dat deden ze niet voor de muziek, maar wel ‘voor de vibe’. ‘Vorig jaar zagen we dat enkele Instagramvrienden op We Can Dance waren, en dit jaar wilden we de vibe zelf meemaken’, zegt Herzet.
Aan die vibe werd op dit jaar stevig verder getimmerd. Nieuw was het zesde podium, dat naast de podia die elektronische en hiphopdj’s programmeren, voorbehouden werd voor liveoptredens van onder anderen Tessa Dixson, Tsar B, Sylvie Kreusch en Charlotte Adigéry. Ook de food corner werd uitgebreid met het AirCafé, de Farmtotabletent, waarvoor drie topchefs met lokale producten aan de slag gingen, en de Pure Cformule, die gasten die dieper in de buidel wilden tasten, liet tafelen bij Sergio Herman en Syrco Bakker. Naast #wecandance, #wecandress en #wecantaste, lanceerde het festival een nieuwe hashtag: #wecanbreathe nam de vorm aan van een safe space, met schapenvellen, ademhalingssessies en zelfs een ijsbad. Zei er iemand totaalbeleving?
‘We hebben deze jurken al drie maanden geleden besteld, en ze zijn gisteren pas aangekomen: net op tijd’
PRISCILLA DUJARDIN (38) EN GRIET PIERAERTS (36)
Festivalgangers