Gestruikeld maar toch gewonnen

Dance The Chemical Brothers zijn misschien niet meer de relevantste band, maar ons laten dansen kunnen ze nog steeds.

Het was al van 2015 geleden, maar dit jaar hebben The Chemical Brothers nog eens een nieuw album uitgebracht. Dat had een paar sterke momenten, maar jekunt niet meteen zeggen dat hun block rockin’ beats plots weer brandend actueel zijn. Toch waren de organisatoren van de Lokerse Feesten niet weinig trots dat ze het Britse duo op hun podium hadden staan. ‘De show en productie waarmee The Chemical Brothersuitpakken zal van die aard zijn dat u uw eigen Instagram nog

dagen gaat bombarderen met foto’s en filmpjes.’

Al bij het begin van de show wisten we weer hoe dat in de jaren 90 ging met danceduo’s als Orbital en The Chemical Brothers. Ze verscholen zich achter een tafel vol mengpanelen en synthesizers en draaiden aan knoppen, zoals een operator die in de fabriek aan de band staat. Dat dat niet meteen boeiend is, wordt opgelost met projecties.

Na al die jaren waren die projecties niet eens zoveel veranderd. Het videoscherm was groter, dat wel, maar de mannetjes die ons tijdens de opener ‘Go’ tegemoet liepen, zagen eruit alsof ze ontsnapt waren uit de hoes van Kraftwerks ‘Electric Café’ – en die dateert al van 1986.

Confetti

De muziek bonkte en dreunde en trilde ondertussen wel lekker weg, met een eerste hoogtepunt toen ze de ‘oeoeoe’s’ van New Orders ‘Temptation’ in de mix gooiden en ze die cover vervolgens naadloos lieten overgaan in hun eigen ‘Star guitar’. Vandaar ging het naar ‘Swoon’, ‘Got to keep on’ van de nieuwe plaat en ‘Hey boy, hey girl’. Bam! Het was alsof alle veertigers voor het podium twintig jaar energie hadden gespaard om hier nog eens rond te hossen zoals in de tijd dat ze nog geen kinderen, hypotheek en salariswagen hadden.

Maar hoe zat het ondertussen met die geweldige show? Wel, dat stonden we ons ook af te vragen. Bij ‘Got to keep on’ werd confetti gespoten bij de zin ‘The rain comes down like tears’. Leuk. Nog leuker waren de ballen die tijdens ‘Saturate’ over het scherm stuiterden en tastbaar werden door de reuzegrote ballonnen die in het publiek gegooid werden. Veel instagrambare momenten leverde het niet op – in de bioscoop maken we ook niet continu foto’s van wat op het scherm gebeurt.

Tijdens deze hele nostalgietrip viel geen foutje te bespeuren, maar toen Tom Rowlands en Ed Simons het publiek na de laatste noot kwamen groeten, struikelde Simons op weg naar de coulissen. Dat zul je nu altijd zien.