‘Gehoopt dat Elia ploegenspel ging spelen’

Yves Lampaert was na een puike wedstrijd niet opgewassen tegen de snelle Italiaan.

Neen, het werd geen massaspurt, zoals de Belgen hadden voorspeld. De felle wind, de smalle straten en de vele bochten in Alkmaar zorgden van bij de start voor oorlog. En dan heb je met Yves Lampaert de ideale soldaat om te strijden aan het front. Hij zat meteen in de eerste waaier en toen de Italianen op 65 kilometer een coup pleegden, reed hij er als enige Belg nog naartoe. Jasper Philipsen probeerde het ook, maar net toen hij leek aan te sluiten, kraakte hij.

In die groep van dertien met vier Italianen (waarbij Viviani en Trentin), reed Lampaert daarna mee op kop. ‘Ik hield mij rustig, maar deed mijn werk. Het slechtste zou geweest zijn dat het niet ronddraaide, dan zou er worden gedemarreerd. En ik zat alleen.’

Tot er plots toch drie ontsnapten: Viviani, Ackermann en… Lampaert. ‘Dat was perfect. Ik dacht: ik rij ze e brokke murm (Lampaertiaans voor: in de vernieling rijden, red.). Ik ben toch de betere kermiscoureur van de drie. Ik deed Ackermann inderdaad pijn, maar Elia net niet.’

Want toen de ploegmaat van DeceuninckQuick Step merkte dat het op was bij de Duitser, maakte hij snel de sprong. ‘Ik geloofde er even in’, aldus Lampaert. ‘Ik wist: het wordt alles of niks en dacht dat ze naar elkaar gingen kijken. Ik dacht dat ik op weg was naar de zege, maar de manier waarop Viviani terugkwam was indrukwekkend. Elia was plots zeer rap bij mij. Ik had toch gehoopt dat hij het ploegenspel ging spelen. Onbewust denk je daaraan. Maar ja, het mocht niet zijn. Ze wisten natuurlijk wel dat ik ging demarreren, ze zijn niet dom.’

Ultieme poging

Toch deed Lampaert nog een poging om Viviani te verschalken. ‘Ik had al een cartouche verschoten, maar probeerde hem eraf te rijden op die kasseien. De wind kwam van links, dus reden we daar altijd links. Maar die laatste keer koos ik de rechterkant, waar er meer wind was. Ik wou hem op den boord zetten, maar hij loste niet. Ik wist dat de zege weg was en wou die tweede plaats verzekeren.’

Tweede of derde, dat maakt toch niet uit? Waarom zette hij zich niet in het wiel van Viviani? Die moest wel rijden, of Ackermann kwam terug. ‘Denk je dat ik dan meer kans had om te winnen als we weer met drie waren? Neen, ik had dan veel meer kans om derde te worden. Als die mannen de meet ruiken… Ik ben ook niet traag, maar zij zijn katterap. Maar ik moet tevreden zijn met zilver, mag mijn kop niet laten hangen. Ik was overal attent voorin, kon mee de schifting voeren, maar er was er eentje sterker.’

Hoe dan ook: na een loodzware Tour was Lampaert gisteren dik in orde. ‘Ik was echt goed. Ik heb goed gerust na de Tour, ik reed maar één criterium. In de tijdrit donderdag was ik nog niet honderd procent hersteld van die Tour, denk ik. Ik had wellicht die diepe inspanning van de tijdrit nodig om weer in gang te geraken. Ik had vorige week misschien beter nog in Londen gereden.’

Italiaanse coup

Elia Viviani (30) was er twee jaar geleden in het Deense Herning al dicht bij, maar toen werd hij voor de Europese titel nipt geklopt door Alexander Kristoff. Gisteren in Alkmaar stond er geen maat op de Italiaan.

‘De tactiek die we afspraken, draaide helemaal anders uit’, aldus de spurter van DeceuninckQuick Step die volgend seizoen aan de slag gaat bij Cofidis. ‘Ik was de kopman voor de sprint. Maar met Trentin hadden we nog een troef, vandaar dat we eerst de koers hard wilden maken. In de finale zaten we dan plots met drie voorin. Die Lampimove was goed voor mij, want Ackermann loste. Maar ik had nog goede benen, die heb ik altijd na de Tour. Ik win eigenlijk zoals ik het vorig jaar deed op het Italiaans kampioenschap: door voluit te koersen. Dat maakt het één van mijn mooiste zeges ooit. Welke trui de mooiste is? Europa is groter dan Italië, hé.’

Opmerkelijk: Elena Cecchini, de vriendin van Viviani, werd zaterdag tweede in de wegrit voor vrouwen. Bijna waren er dus twee Europese kampioenen in hetzelfde gezin. De Nederlandse Amy Pieters pakte goud.

‘Ik moet tevreden zijn met zilver. Ik was overal attent voorin, kon mee de schifting voeren, maar er was er eentje sterker’

YVES LAMPAERT