Waar een wil is, is een Camino
Op het eind van Breaking bad, een van de beste fic tiereeksen aller tijden, ligt leraar scheikunde annex drugsbaron Walter White dood te bloeden, nadat hij een kogel heeft gevangen om zijn voorma lige kompaan Jesse Pinkman te redden van de neonazibende die Jesse al maanden gevangen houdt om chrystal meth voor hen te koken. Jesse ontsnapt in de Chevrolet El Camino van Todd, de bedaarde psychopaat die hem al die maanden bewaakte en die hij even voordien heeft gewurgd. De hele neonazibende is dood, neergemaaid met een van op afstand bediend machinegeweer in de koffer van Whites auto.
Als u Breaking bad nooit hebt gezien, stop dan nu met lezen en ga u elders nuttig en in stilte bezighouden, want El Camino, a Breaking bad movie pikt de draad gewoon op waar Breaking bad ‘m zes jaar geleden liet liggen. Pinkman ontsnapt dus, en we volgen zijn wedervaren terwijl alle politieagenten van New Mexico en omstreken hem op de hielen zitten.
In die zin is El Camino niet meer dan een wat lang uitgesponnen extra aflevering van Breaking bad. Het verhaal is ook bijzonder dun: Pinkman moet aan geld zien te komen om voorgoed te verdwijnen, en hij weet dat dode Todd ergens in zijn appartement een berg cash heeft verborgen. Meer is het niet, maar wat bedenker en ongetwijfeld bijzonder zieke geest Vince Gilligan daarmee aanvangt, grenst aan het ongelooflijke. Hij gebruikt dezelfde recepten die hij al hanteerde voor de Breaking badprequel Better call Saul (ja, het is ingewikkeld), die we eigenlijk nog beter vinden dan Breaking bad zelf: er gebeurt weinig, maar hoe dat gebeurt, is pure magie. Het is Tarantino, maar dan inventiever, men selijker en minder breedsprakerig. Het is Jacques Tati, maar dan met een flinke scheut gewelddadige waanzin.
Gilligan gebruikt voortdurend flashbacks waarin duidelijker wordt wat Pinkman tijdens zijn gevangenschap is overkomen. De kijker moet bij de les blijven, want de verschillende tijdsmomenten, die zich vaak op dezelfde plekken afspelen, zijn soms nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Het is werken, maar u wordt
Er gebeurt weinig in
‘El Camino’, maar hoe dat gebeurt, is pure magie
beloond met enkele van de mooiste scènes die ooit op uw kleine scherm te zien waren, en die u doen vergeten dat Aaron Paul (Jesse Pinkman) in zes jaar tijd toch minstens zes kilogram is bijgekomen. Onze favoriete scène: die waarin Todd (de fantastische Jesse Plemons) in zijn El Camino door de woestijn rijdt en, met een lijk én Pinkman in de laadruimte van zijn pickup, gevoelig meezingt met ‘Sharing the night together’ van Dr. Hook, terwijl een vrachtwagen hem inhaalt. Het is het soort scène dat je op endless repeat zou zetten, mocht Netflix over zo’n knopje beschikken. Het is misschien een suggestie.
El Camino, ¨¨¨¨¨