WAAROM Taylor Swift haar eigen muziek niet mag spelen
Herinnert u zich nog dat Prince ooit met het woord ‘slave’ op zijn gezicht rondliep? En dat iedereen hem daar om uitlachte of een geldwolf noemde? Wel, die tijden zijn voorbij. Taylor Swift ligt net als Prince in oorlog met een platenfirma, Big Machine Records. En ze brengt haar fans in stelling tegen de eigenaars Scooter Braun en Scott Borchetta, die haar verboden om eind deze maand haar oude songs te brengen op de American Music Awards.
‘Geen van hen schreef mee aan mijn songs. Daarom vraag ik jullie om hen te laten weten hoe je hierover denkt. Scooter is ook de manager van een paar artiesten die volgens mij geven om andere artiesten. Vraag hen om hulp. Misschien kunnen zij de mannen overtuigen die tirannieke controle uitoefenen over iemand die gewoon de muziek wil spelen die ze zelf geschreven heeft.’
Braun en Borchetta kunnen dat inderdaad verbieden. Zij bezitten de masters van Swifts eerste zes platen, dat zijn de originele, definitieve opnamen. Ongewoon is dat niet. Zelfs een superster als Beyoncé bezit haar eigen masters niet. Toen de vijftienjarige Swift in 2004 een contract tekende bij Big Machine Records, was het gangbaar dat de platenfirma de opnamen bekostigde en platen promootte bij de radio’s, toen nog de enige manier om bekend te worden. In ruil hield het label de rechten op de masteropnamen.
De tijden zijn veranderd: artiesten halen meer inkomsten uit streaming dan uit platenverkoop. Swift bracht deze zomer Lover uit, haar eerste plaat bij Republic Records en de eerste plaat waarvan zij de masters bezit. Big Machine, dat de rechten op haar eerste zes platen heeft, werd dit jaar voor 300 miljoen verkocht aan Scooter Braun. Swift is daar zeer ongelukkig over. Braun was ooit de manager van Kanye West, die Swift al jaren pest. Zij denkt dat Braun haar werk niet goed zal exploiteren.
Op het eerste gezicht lijkt dat onwaarschijnlijk. Braun heeft geen 300 miljoen uitgegeven om Swift te pesten, maar omdat er op haar platen hits staan als ‘Look what you made me do’, ‘Bad blood’ of ‘I knew you were trouble’, die de komende twintig, dertig jaar miljoenen gaan opbrengen dankzij streaming. Als Braun en Borchetta pakweg beslissen een greatest hits uit te brengen, verdient Swift daar ook aan, want zij krijgt royalty’s.
Maar wie de rechten op de masters heeft, beslist zonder inspraak van de artiest of hij zo’n compilatie uitbrengt. Hij kan ook een nummer laten gebruiken in een reclamespot voor een product waar de artiest niet mee wil worden geassocieerd. Of omgekeerd: hij kan weigeren songs te laten gebruiken in projecten die de artiest wel ziet zitten. Swift zegt dat Netflix een documentaire maakte over haar carrière tot nu toe, maar Big Machine weigert om Netflix de oude songs te laten gebruiken. Dan blijft er natuurlijk weinig over van een muziekdocumentaire.
Dat lijkt te bevestigen wat Swift zegt: dit gaat meer om controle over haar carrière dan om geld. Dat ze haar oude hits niet mag zingen op de American Music Awards, heeft te maken met haar plan om haar oude songs opnieuw op te nemen. De nieuwe versies van die oude nummers, waarover zij de auteursrechten heeft, zouden op nieuwe masters staan, waarvan zij wel de eigenaar is. Die nieuwe versies mag ze juridisch pas in de loop van volgend jaar uitbrengen. Braun en Borchetta beschouwen de medley van oude hits die Swift op 25 november op de AMA’s wilde zingen als een nieuwe versie.
Nu zou dat optreden ook voor hen de kassa doen rinkelen, om van de Netflixfilm nog maar te zwijgen. Zij zijn ook bereid om hun verbod op te heffen … als Swift een overeenkomst tekent waarin ze belooft haar oude platen niet opnieuw op te nemen. En geen kritiek meer te geven op het duo.
Toen Michael Jackson de rechten op de songs van The Beatles kocht, duurde het een paar jaar voor Paul McCartney zich daar boos om maakte en het grote publiek ervan hoorde. Toen David Bowie in 1997 ‘Bowieobligaties’ uitbracht, krabde datzelfde publiek zich niet lang in het haar.
De realiteit is voor Taylor Swift niet zo roze als haar foto’s.
De slimme constructie was duidelijk: met de 55 miljoen dollar die dat opbracht, kocht Bowie de rechten op 25 oude platen terug, zoals Ziggy Stardust of Heroes. Eigenaars van Bowieobligaties deelden in de winst die de platen daarna opbrachten.
Ondertussen is het idee gangbaar dat niemand beter de catalogus van een artiest beheert dan die artiest zelf. Daarom onderhandelde Frank Ocean zeven jaar lang met zijn platenfirma Def Jam, tot hij in 2016 voor een smak geld zijn oude masters terug kon kopen. En vroeg Jay Z zijn masters terug toen hij directeur werd bij hetzelfde Def Jam. En bedong Rihanna dat ze haar masters terugkreeg als haar platencontract – alweer bij Def Jam – afliep.
Rihanna is een van de artiesten die Swift steunt, net als Nicki Minaj, Camila Cabello, Miley Cyrus en Halsey. ‘Het gaat er vooral over dat Taylor geen bod mocht uitbrengen op haar eigen masters, terwijl ze dat duidelijk wilde doen’, zegt Iggy Azalea. ‘Ik begrijp waar ze vandaan komt.’
Het grote publiek denkt dat Swift beter bij Def Jam had getekend. Of dat ze nog altijd een lening kan nemen om haar masters terug te kopen van Braun en Borchetta: dat is een investering die lang rendeert.
Braun en Borchetta zijn bereid om hun verbod op te heffen … als Swift een overeenkomst tekent waarin ze belooft haar oude platen niet opnieuw op te nemen. En geen kritiek meer te geven op het duo