‘We voelen ons het belangrijkste exportproduct van Libanon’
Het volksprotest in Libanon, nu in zijn vijfde week, is verhard. ‘We doen nog twee dingen: ’s ochtends solliciteren en de rest van de dag betogen’, zegt Rayane (23).
Een Libanese betoger trotseert de vlammenzee in het noorden van Beiroet, in de regio
BEIROET I Als om te bewijzen dat hij op zijn leeftijd niets meer begrijpt van zijn land, gooide pre sident Michel Aoun (84) dinsdag avond olie op het vuur. In een tele visieinterview zei hij dat ‘als de betogers doorgaan, het een catas trofe wordt. Als ze stoppen, is er nog ruimte voor ons om de dingen op te lossen.’
Waarna Aoun nog iets zei dat de Libanezen meteen weer de straat opdreef: ‘Als ze vinden dat er niemand in deze staat integer genoeg is om een dialoog mee te houden, dat ze dan emigreren.’
De betogers vinden dat er in de politiek geen betrouwbare figuren meer zijn. Daarom eisen ze een re gering van technocraten, die het land op orde moet brengen tot er nieuwe verkiezingen plaats vinden. Vooral de sneer over emi gratie roept woede op. ‘We voelen ons nu al het belangrijkste export
product van Libanon’, zegt Rayane (23). Ze staat ’s avonds met haar broer Mohamed (27) te betogen aan Zeitouna Bay, een jachthaven in Beiroet en een van de dure prestigeprojecten waaraan Libanese politici graag geld uitgeven. Daarbij strijken zij of ‘bevriende zakenlui’ vaak ook zelf hun aandeel op. ‘Officieel is dit publieke ruimte, maar in de praktijk liggen er jachten naast restaurants die wij ons niet kunnen veroorloven. Dit is gebouwd met ons geld’, zegt Rayane.
Klopgrage gorilla
De veiligheidsagenten van de restaurants zijn het daar blijkbaar niet mee eens. Een klopgrage gorilla wil het vijftigtal betogers te lijf gaan, hij wordt gestopt door aanwezige politieagenten. In Libanon is het tijdens de betogingen geen uitzondering dat de politie net de betogers beschermt – om te vermijden dat de situatie helemaal uit de hand loopt.
Rayane is net afgestudeerd in de rechten, maar veel hoop om een job te vinden, heeft ze niet. ‘Van mijn vrienden vindt mis schien 1 procent werk in Libanon. Eigenlijk laten ze ons betalen voor duur onderwijs om dan in het buitenland te gaan werken, zodat we geld opsturen naar onze families. Zo kunnen ze doen alsof de econo mie functioneert, terwijl die hele maal aan de grond zit.’
Solliciteren doet ze nood gedwongen vooral in het buiten land, net zoals haar broer. ‘Ik zou elke job aannemen’, zegt de jonge telecomingenieur. ‘In Europa, de VS, de Arabische Golflanden, het maakt me niet uit.’ ‘Zo werkt het Libanese systeem’, vult Rayane aan. ‘Wij sturen geld op om onze ouders te onderhouden, zelf heb ben we alleen het recht om hier op vakantie te komen en nog meer geld uit te geven.’
Even verderop staan op het centrale Martelarenplein van Bei roet elke avond duizenden mensen te betogen, doorgaans in een feeststemming die de stad in haar greep heeft. In Zeitouna Bay staan er maar een vijftigtal, die weliswaar luid slogans scanderen en potten en pannen laten klingelen.
Oude krokodillen
Maar het is net die ‘decentralisatie’ van de protesten die maakt dat ze zo moeilijk in te dammen zijn. ‘Er wordt gesproken over een leiderloze revolutie’, zegt Rayane, ‘We staan hier omdat vanochtend iemand in een whatsappgroep vond dat we de aandacht moesten vestigen op Zeitouna Bay. Iedereen die zich daartoe geroepen voelt, komt opdagen – de meeste mensen hier ken ik niet, we behoren ook tot geen enkele organisatie.’
‘Ik ben nooit een activist geweest’, zegt ze. ‘Nu volstaat een bericht op Facebook om me ’s avonds weer ergens te laten postvatten. We solliciteren ’s ochtends, de rest van de dag betogen we. Daarom
‘Ik ben nooit een activist geweest. Nu volstaat een bericht op Facebook om me ’s avonds weer ergens te laten postvatten’ RAYANE
Betoger in Zeitouna Bay, net afgestudeerd in de rechten