De bullshittende kraai

Z elfs als Kanye West volgende week vijf platen uitbrengt, dan nog kan hij Ghosteen van Nick Cave niet uit mijn top tien van 2019 stampen. Niet West maar Cave is volgens mij namelijk Yeezus: omdat hij níét in God gelooft, en zowel ‘Into my arms’ als ‘Red right hand’ heeft geschreven. Van geen andere artiest zou ik de goeroestatus pikken die Cave zich sinds de dood van zijn zoon heeft aangemeten. Sinds David Bowie is… heeft geen expo over een muziekicoon me kunnen raken, maar dat de Koninklijke Bibliotheek in Kopenhagen en het Italiaanse luxelabel Gucci vanaf 23 maart 2020 de expo Stranger than kindness aan Caves leven en werk wijden, lijkt volkomen terecht.

Cave en Warren Ellis hebben speciaal een soundtrack geschreven voor de expo. Die wordt serieus goed, maar vóór alles serieus, waarschijnlijk. ‘De tentoonstelling brengt meer dan vijftig jaar van Caves leven, werk en inspiratie in beeld’, jubelt de perstekst. Cave is 62. Misschien ligt er een opstel van de twaalfjarige Cave dat de kiemen van ‘Higgs Boson blues’ bevat.

Die expo over Cave wordt serieus goed, maar vóór alles serieus

Ooit verpersoonlijkte Cave de stelling dat goede rock’nroll uit gelijkwaardige delen brein, branie en bullshit bestaat. Herinner u ‘Where the wild roses grow’, zijn schaamteloze hit over een schandalig onderwerp. Herinner u vooral de liveversies van die song, waarbij Blixa Bargeld in zijn grafstem Kylie Minogues partij zong. Ik mis die bullshittende kraai.

Op Youtube circuleert een video van Cave en Bargeld, 27 en 25 jaar oud, tijdens hun eerste Amerikaanse tournee. Samen passen ze in één leren broek maat 36, en omdat ze Aviators van RayBan dragen, lijken ze nog meer op insecten. Giechelende insecten, die de pompeuze interviewer folteren. Had je toen geopperd dat Gucci ooit een expo over Caves oeuvre zou sponsoren, dan waren ze vast in hun smalle gat gebeten. Maar goed, Gucci is tegenwoordig ook eigenaar van RayBan. Misschien ligt daar de link.