‘Ik zit liever zuiver in de oppositie dan helemaal nat in de meerderheid’

Gemor bij de volksliberalen in de blauwe gouw

Bestaat er een mogelijkheid om de regeringsbereidheid van de NVA empirisch vast te stellen? Kan koning Filip bij wijze van spreken een gerechtsdeurwaarder naar het hoofdkwartier van de Vlaamsnationalisten sturen? Zijn vaststellingen kunnen CD&V en de opspelende liberale achterban flink vooruit helpen. Helaas, alleen de NVA kan het bewijs leveren door in een paarsgele regering te stappen. Een keuze voor de oppositie zal ze altijd verkopen met het argument dat ze niet mocht meespelen.

Vandaag brengt informateur Paul Magnette verslag uit bij de koning. De PSvoorzitter heeft zijn job gedaan. Hij ziet een paarsgroene regering, aangevuld met CD&V, als een valabel denkspoor. Zijn opvolger kan het ingeslagen pad verderzetten. De vraag blijft of de zeven betrokken partijvoorzitters nu al in dat verhaal willen stappen.

Koning Filip heeft drie opties. Of hij laat een liberale formateur starten om een regenboogregering te vormen, of hij geeft een christendemocraat een verkennersrol om bij de Vlaamsnationalisten de temperatuur te meten, of hij geeft Bart De Wever een kans om als informateur paarsgeel te testen. Geen van de drie scenario’s staat in de sterren geschreven of leidt automatisch naar de hemel.

Voor de regenboogcoalitie lijkt het te vroeg. Bij de christendemocraten moet kersvers voorzitter Joachim Coens zich nog inwerken. Bovendien blijft Open VLD te onstabiel. Tegelijkertijd bestaat de indruk dat het paarsgele denkspoor enkele maanden geleden werd uitgetest, weliswaar niet door De Wever zelf. Het heeft weinig zin om tot sintjuttemis te informeren.

Ligt zo de weg open voor verkenner Koen Geens? Twijfelachtig, wie weet heeft hij er geen zin in. Bovendien kan hij moeilijk een paarsgele coalitie in de rails zetten, daarvoor is zijn partij niet eens nodig.

Dan wordt de eerste optie des te waarschijnlijker: weliswaar geen formateur, wel een blauwe verkenner uit Vlaanderen. Die kan de levensvatbaarheid van de regenboogcoalitie – die toch al een paarsgroen momentum kende – verder onderzoeken en daarbij zijn achterban sussen met de wetenschap dat de Vlaamsnationalisten echt geen poot willen uitsteken.

De koning krijgt het laatste woord, al kan hij nog even temporiseren door eerst kennis te maken met drie nieuwe partijvoorzitters. Eén zaak staat als een paal boven water: voor elke partij wordt een federale regeringsdeelname een beproeving. Er moet puin worden geruimd. Dit land heeft nood aan bestuurders, niet aan partijvoorzitters die uitblinken op de hometrainer.

Om de levensvatbaarheid van regenboogcoalitie verder te onderzoeken