Goochelen met gedachten

Piet Kusters doet als illusionist niets nieuws, maar hij doet dat wel op een heel frisse, ontwapenende manier.

Illusionist Piet Kusters.

Bij de ingang wordt je gevraagd om je naam en favoriete liedje op een briefje te schrijven. Die gegevens laten Kusters toe om te ‘goochelen met onze gedachten’. Gsm’s niet uitschakelen, want het publiek mag ook stemmen. Alles om de illusies die Kusters creeert zo geloofwaardig mogelijk te maken. Hij legt ze zelfs uit en je denkt dat je hem doorhebt. Zeker wanneer hij in de gesprekken met de mensen die hij op het podium roept, zijn eigen gedachtegang ondermijnt.

Maar al dat gepraat leidt je natuurlijk af van de essen tie en dat is precies wat Kus ters wil. Terwijl je je nog zit af te vragen wat hij nu precies bedoelde, zet hij alweer zijn volgende val uit. Een Rubikskubus dient niet alleen opgelost binnen de minuut, maar bepaalt ook van wie Kusters iets raadt dat hij eigenlijk niet kan weten. Namen, woorden, geboortedata, hele zinnen uit boeken: het wordt allemaal quasi terloops gezegd en genoteerd, alsof het vanzelf spreekt. Kusters omkleedt zijn act niet met toeters en bellen, en al helemaal niet met de ernst en plechtstatigheid die illusionisten van vorige generaties erop nahielden. Hij is grappig maar geen Gili, die ook zijn ervaring als comedian inzet. Kusters lijkt een brave buurjongen, die per ongeluk zijn talent toont.

Kusters bouwt de show zorgvuldig op, van de eerste trucjes die hij toonde in Belgium’s got talent tot de klassieke finale, waarin hij nog één keer alle registers opentrekt. Geen groot spektakel, geen nieuwe illusies, maar de vele mindfucks in deze voorstelling laten je toch weer achter in verwarring en bewondering.

Stockhausen: Stimmung. ¨¨¨¨¨

Silbersee: buitenwereldlijke stemmen.