Zeven volle uren natuur
Bij natuurdocumentaires hadden we ooit een dubbel gevoel: goed dat dit soort tv er was, vonden we, maar hadden onze huisgenoten nu echt verwacht dat we ook aandachtig zouden meekijken? Dat zondagse half uurtje natuur was er toch in de eerste plaats om heerlijk bij weg te soezen?
Maar sinds ook wij ‘mee’ zijn met de documentaires gepresenteerd en verteld door David Attenborough, wordt er niet meer gedommeld. Van het laatste exploot van de Natural His tory Unit van de BBC, deze en volgende week te zien op Canvas, willen we zelfs nog geen minuut van de zeven volle uren natuur missen. Zelden zagen wij een natuurfilm met zo veel verhaal, verrassing, suspense en beeldenpracht.
Van de vier afleveringen van afgelopen week, waarin telkens een ander continent met zijn typerende natuurpracht centraal staat, presteerde er geen een onder de verwachtingen. Die vier sterren zijn dus al binnen. We ver wachten niet dat Europa, NoordAmerika en Afrika (die volgende week aan bod komen) daar nog iets aan zullen veranderen.
De zeven continenten vormen dus de leidraad. Terwijl filmcomponist Hans Zimmer ons van de sokken blaast met een overweldigende ouverture, vertelt Attenborough dat het leven serieus op drift raakte nadat het oercontinent Pangea uiteen was gevallen en er zich zeven ‘werelden’ begonnen te vormen. Al ging dat wel heel langzaam, de planeet gaf het leven miljoenen jaren de tijd om een ongekend rijke biodiversiteit te ontwikkelen. Attenborough pepert het er van in het begin in: vandaag is het leven opnieuw op drift, maar de verandering gaat nu zo snel, dat ‘Moeder Natuur voor haar grootste uitdaging staat’. La ten we die natuurlijke rijkdom maar snel op film vastleggen, lijken de makers te hebben gedacht.
Toch is de toon zeker niet apocalyp tisch. Er passeren bijvoorbeeld heel wat lichtpuntjes de revue: over walvis haaien in Indonesië, die niet meer bejaagd worden door vissers, maar gevoederd – en nog wel met een deel van hun eigen vangst. Er is ook voldoende actie om van te smullen. Met dank aan de poema die half Patagonië doorkruist om een wilde lama te verschalken, en aan de twee hagedissen die in
Laten we die natuurlijke rijkdom maar snel op film vastleggen, lijken de makers te hebben gedacht
de Indiase woestenij als gladiatoren op leven en dood duelleren, gewoon om op de grootste rots te mogen zitten – weer onder vakkundige begeleiding van Hans Zimmer.
Maar de echte maestro blijft natuurlijk de verteller, die we op zwartwitbeelden uit de jaren 50 (!) als een jonge avonturier de jungle van Borneo zien verkennen. Ruim zes decennia later heeft Attenborough nog niks aan geestdrift ingeboet. Maar hij toont zich ook heel bezorgd, en het is best opvallend dat hij dat niet meer wegsteekt. Zo lijkt er toch een activist in de 93jarige behoeder van Moeder Natuur te schuilen. Atta boy!
Seven worlds, one planet. Nog tot 1 januari op Canvas, en integraal op VRT.Nu.