Burkina Faso is niet ver van uw bed
Europa moet optreden tegen het toenemende jihadistische geweld in de Sahelregio, schrijft
ASSITA KANKO
Wie? Europees Parlementslid (NVA) en columniste van deze krant.
Wat? De jihadistische aanval in Arbinda is niet zomaar een regionaal conflict.
In september betoogde de bevolking voor meer veiligheidsmaatregelen tegen terreur in Ouagadougou.
Zoals gisteren in deze krant stond, wordt 2020 een bepalend jaar in de Sahelregio (DS 26 december). En zeker in Burkina Faso. Mijn hart bloedt als ik zie hoe mijn geboorteland, dat ooit een baken was van secularisatie, wegzakt in een spiraal van religieus geweld. Dit is zonder precedent voor de mensen daar, die radeloos zijn. Als kind ben ik nooit getuige geweest van religieus geweld. Ik zag alleen het geweld dat er altijd is geweest: dat tegen vrouwen, omdat ze vrouw zijn. Dat heb ik altijd aangeklaagd. Op school ging het niet over religie en segregatie, maar over kennis, moraal en burgerzin. We vierden Kerstmis, maar ook alle andere feesten.
Hoe is het zo kunnen ontsporen? Hoe is het mogelijk dat een land als Burkina Faso, met zo’n sterke traditie van religieuze tolerantie en secularisme, het slachtoffer is geworden van deze brutale islamitische radicalisering? Het geweld treft iedereen: scholen, ziekenhuizen, kerken en militairen. Op 1 december werden 14 mensen in een kerk omgebracht door jihadisten. Ondanks de censuur wist iedereen dat er opnieuw iets zou gebeuren. De vraag was niet ‘of ’, maar ‘waar’ en ‘wanneer’ de volgende aanslag zou plaatsvinden. Het antwoord kennen we ondertussen.
Ideologie van de dood
Dit jaar vierde ik samen met een deel van mijn familie Kerstmis in Brussel, bij mij thuis. We vroegen ons de hele tijd af hoe het ging met de rest in Burkina Faso. De laatste keer dat we samen met de hele familie aan tafel zaten, was in 2004. Ik herinner me nog dat er nooit genoeg vlees was, omdat we met zoveel waren. Maar we vonden het heerlijk om de kleine stukjes kip van elkaars borden af te pikken. We schaterlachten, waren zorgeloos.
Dit jaar hield iedereen tussen de vrolijke momenten heen stiekem de actualiteit in de gaten. En toen gebeurde het. Bij een aan
val op een legerbasis in het dorpje Arbinda zijn 35 burgers om het leven gekomen, onder wie 31 vrouwen. Toen werd het stil bij ons. Weer jihadisten. Ze komen van overal en hebben van het voormalige seculiere en vreedzame landje waar we geboren werden een dodelijk kruispunt gemaakt.
Er zijn nu al een half miljoen mensen op de vlucht. Veel kinderen kunnen niet meer naar school. De positie van de vrouw is al zo zwak in het land. Ik hou mijn hart vast voor de meisjes als de jihadisten terrein blijven winnen. De wereld weet intussen wat ze met vrouwen doen.
Dit is niet nieuw en ook geen vervanonsbedshow. Dit is niet zomaar een regionaal conflict, maar een internationaal probleem. Het zijn dezelfde jihadistische terroristen en extremisten die in Syrië en Irak dood en verderf zaaiden en zaaien. Die conflicten leken vroeger ook ver van ons bed. Islamitische Staat is in de regio samen met jihadisten van Boko Haram of AlQaeda vanuit Mali een nieuwe machtsbasis aan het opbouwen. Ze nemen onschuldige burgers in het vizier. Eerst zaaiden ze dood en verderf in Syrië, namen ze seksslavinnen en verhandelden ze vrouwen zoals Nadia Murad. Nu bedreigen ze de hele Sahel met hun
gruwelijke ideologie van de dood. Ze vallen kerken én moskeeën aan met maar één doel: de gemeenschap vernietigen. Ze richten zich op die plekken waar mensen samenkomen, bidden, lachen, zingen … In Burkina Faso is naar een kerk gaan meer een sociaalculturele gebeurtenis dan een religieus evenement. De kerk is het hart van de samenleving. Zeker op het platteland.
Bedelaars van Erdogan
We mogen Burkina Faso en de regio niet aan hun lot overlaten. Anders wordt de Sahel een brandhaard. En de vonken zullen snel overslaan naar Europa, dat op de internationale tribune steeds minder relevant dreigt te worden. Vorige week waarschuwde ik precies daarvoor in Straatsburg. We hebben met verschillende parlementsleden een resolutie voorgesteld opdat het Europees Parlement het toenemende geweld in de Sahelregio veroordeelt en hoog op agenda zet. Ik roep op tot een dringende internationale samenwerking op alle vlakken. We mogen het deze keer niet bij woorden houden en moeten daadkrachtig optreden.
Europa heeft te lang geslapen. We hadden krachtiger moeten optreden in Syrië. Vanwege de vele onschuldige burgerslachtoffers. Vanwege de jezidivrouwen die dan een waardig leven hadden kunnen leiden. Dan waren we geen bedelaars van Recep Tayyip Erdogan geworden. Dan had Boko Haram in Nigeria en omstreken niet zoveel terrein gewonnen. Dan had AlQaeda in Mali minder wortel kunnen schieten. Worden wij nu wakker?
De Franse president Emmanuel Macron waarschuwde vanuit Ivoorkust voor het jihadisme. ‘Als we deze bedreiging verder laten groeien, zal het ons raken.’ Mijn waarschuwing geldt niet alleen voor de Sahelregio. Het gaat verder dan dat. We moeten beseffen dat een samenleving kwetsbaar is. Dat islamitisch extremisme ieder moment op de deur kan kloppen.
De jihadisten vallen kerken én moskeeën aan met maar één doel: de gemeenschap vernietigen